Solemn declaration

Έπιασε κρύο... Για πόσο ακόμα, εν ξέρω. Μ'αρέσει αυτό το κρύο. Αυτό που σου παγώνει τη μύτη και σου κοκκινίζει τα μάγουλα. Αυτό που σε κάνει να παίρνεις βαθιές ανάσες και να παγώνει το μέσα σου. Αυτό που σε μπάζει στο Χριστουγεννιάτικο κλίμα και ξεκινάς να ονειροπολείς. Αυτό που ταιριάζει με τα στολισμένα κτίρια της Πανεπιστημίου, με τους καστανάδες της Ερμού, με τα ζεστά ροφήματα στα χέρια των ανθρώπων μέσα στις καφετέριες, λες και θέλουν να κλέψουν λίγη ζεστασιά και να την κρύψουν μέσα τους.

Περιττό να σας πω ότι έχω ήδη μπει σε Χριστουγεννιάτικο mood, αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα.

Γενικά ο Δεκέμβρης ήταν ανέκαθεν full season. Γιορτές, γενέθλια, όλο και κάτι να κάνεις. Κρασάκια δίπλα σε αναμμένα τζάκια, κόσμος, να φοράς τα καλά σου και να χαίρεσαι. Εορταστικό mood λέγεται αυτό, και σε αυτό έχω μπει. Αφού γλυτώσαμε και την μετανάστευση (για φέτος), καλά είναι.

Εφεξής, λέω να αφήνω τα μούτρα για μετά, για τότε που δεν θα έχουν νόημα, να ανεβάζω τον τόνο της φωνής μου μόνο όταν πρόκειται να τραγουδήσω, να κλείνομαι σε μένα μόνο όταν θέλω να μοιραστώ την χαρά μου μαζί μου, να μην στεναχωριέμαι παρά μόνο όταν τελεύει το κρασί (ή η ρατσί). Και όλα αυτά γιατί;;;

Γιατί μπαίνουμε στην τελευταία φάση. Έχουμε ήδη (καλά, εγώ σίγουρα) μπει στην αγαπημένη μου εποχή του χρόνου. Γιατί 2 γκρίνιες δεν χωράνε σε 1 "οίκημα" και δεν θα το γκρεμίσω εγώ. Γιατί εγώ θα ζητήσω πολύ περισσότερα εν ευθέντω χρόνο και θέλω να τα λάβω. Γιατί, όπως λέει και το παιδί, δεν θα ξανάρθουν Χριστούγεννα του 2007, να είμαι 27 και να ζω αυτά που ζω. Και αυτό αξίζει όσο τίποτε άλλο!!!

ΥΓ. Το τραγουδάκι για μένα είναι παντός καιρού. Τι να με καίει ο ήλιος αυγουστιάτικο σε μια ξαπλώστρα, να το ακούω και να ανατριχιάζω, τι να πέφτει το χιόνι και να μου γερνάει την εικόνα, τι να κοιτάω "δυο πράσινα μάτιααααα....", τι να διαβάζω το ποστ μου.

Kaguya-hime

Μια λάμψη αναδύθηκε ξαφνικά ανάμεσα στα επιβλητικά μπαμπού. Ένα κρυμμένο φως, μια περίεργη αλλά και μαγευτική εικόνα. Ο κηπουρός προχώρησε διστακτικά προς το σημείο εκείνο, χωρίς να φαντάζεται τι τον περιμένει. Ήταν λες και η σελήνη κατέβηκε να ξεκουραστεί, πριν συνεχίσει το αέναο ταξίδι της. Ο κηπουρός ανακάλυψε έντρομος ένα μωρό, ένα γλυκύτατο, γελαστό και γαλήνιο μωρό. Τα μαλλιά της έμοιαζαν να είχαν αγγίξει τη σελήνη και να έχουν κλέψει λίγη από την ασημόσκονή της. Το μυστηριώδες κοριτσάκι ονομάστηκε Καγκούια. Η πριγκίπισσα Καγκούια αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο ενός Ιαπωνικού παραμυθιού του 10ου αιώνα. Θεωρείται μια από τις αρχαιότερες Ιαπωνικές ιστορίες και περιγράφει πως ο κηπουρός ανακάλυψε το κορίτσι με τα μαλλιά που «έλαμπαν σαν τη σελήνη».

Η Καγκούια χάρισε το όνομά της σε διάφορα σύγχρονα «παραμύθια». Ένα από αυτά, το πρώτο ιαπωνικό σκάφος που τίθεται σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι. Το Κανγκούια εκτοξεύτηκε τον Σεπτέμβριο, ένα μήνα πριν από την πρώτη αποστολή της Κίνας στο φεγγάρι και λίγους μήνες πριν από το αντίστοιχο εγχείρημα της Ιαπωνίας τον Απρίλιο.

Το πρώτο ιαπωνικό σκάφος που τίθεται σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι μετέδωσε το πρώτο πορτραίτο υψηλής ανάλυσης της Γης να ανατέλλει πάνω από τον ορίζοντα της Σελήνης. Οι φωτογραφίες ελήφθησαν στις 7 Νοεμβρίου από το σκάφος Καγκούια, το οποίο πραγματοποιεί τη λεπτομερέστερη μελέτη της σεληνιακής επιφάνειας από την εποχή των αμερικανικών αποστολών Apollo τη δεκαετία του '60.

Όπως αναφέρει το Reuters, η αλληλουχία των εικόνων τραβήχτηκε όταν το σκάφος βρισκόταν σε απόσταση 100 χλμ από τη σεληνιακή επιφάνεια. Το πάνω μέρος των εικόνων αντιστοιχεί στην πραγματικότητα με το νότο, όπως τον αντιλαμβανόμαστε τη Γη. Στην κορυφή της λαμπερής γαλάζιας σφαίρας διακρίνεται η λευκή κηλίδα της Ανταρκτικής, ενώ λίγο πιο κάτω φαίνεται το καφετί νησί της Αυστραλίας.
Η πρώτη φωτογραφία της Γης από το Διάστημα ελήφθη το 1959 από το αμερικανικό Explorer VI την ώρα που περνούσε πάνω από τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ένα παραμύθι είμαστε κι εμείς, ανάμεσα στα τόσα. Το θέμα είναι, όταν λες ένα παραμύθι, να το λες σωστά. Να τραβάει την προσοχή του ακροατή…και να του μένει και το δίδαγμα.

(πηγή: www.in.gr)

Χειμωνανθός

Αρκεί μόνο να κλείσω τα μάτια, να ακούσω τη βελούδινη φωνή, την Κρητική χροιά και όλες οι εικόνες που περίτεχνα εμφανίζονται στο βίντεο, περνάνε από τα κλειστά μου μάτια μπροστά.

Αρκεί μόνο να απλώσω το χέρι και να αισθανθώ το τρυφερό άγγιγμα από ένα μπουμπούκι που μόλις έσκασε, να το φέρω κοντά μου και χαθώ στη μυρωδιά του.

Αρκεί μόνο να απελευθερώσω το σώμα από επίγεια δεσμά και να βρεθώ στον αέρα, να ζητήσω φιλί στον ουρανό και να το πάρω.

"Τρεις φορές θα σε ρωτήσω αν υπήρξε μια φορά που ήσουν μόνη στο σκοτάδι κι ήμουνα παρηγοριά, τρεις φορές θα σε ρωτήσω πως το χρόνο σταματάς όταν έρχεσαι τα βράδια και στα μάτια με κοιτάς..."