Την Κυριακή...μπορείς!

Μπορείς, μπορείς, μπορείς!!!
Λοιπόν!
Έχουμε και λέμε!

Bat-day: Κυριακή (γιορτή και σχόλη, κοντή γιορτή, κ.α.)
Bat-time: 16:00 (για τους "αργοπορημένους-εξ'επαγγέλματος" 15:45!)
Bat-place: Σταθμός Μετρό, στάση Ακρόπολη (ΜΕΣΑ στον σταθμό, στα εκδοτήρια εισητηρίων)
Bat-place-to-go: (για τους ΠΟΛΥΥΥ αργοπορημένους) Το Καφενείο, Επιχάρμου 1, Πλάκα (see maps!)

Εάν έρχεστε από Μετρό Ακρόπολη...










Εάν έρχεστε από Σύνταγμα...












Τι άλλο θέλετε σε αυτή τη ζωή; Θα δώσω και κάρτες για event organisation....
Το μόνο που θέλω εγώ είναι να δηλώσετε συμμετοχές, αναφέροντας ακριβή αριθμό καλεσμένων, και....να έρθετε!

Την Κυριακή μπορείς;;;;

Αγαπημένοι συνάδελφοι!
Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μαζευτούμε για ακόμη μια φορά, καθώς η agenda έχει αρχίσει να μεγαλώνει επικινδύνως και τα θέματα οφείλουν να συζητηθούν!

Μάνι-μάνι μας παροτρύνουν τα εξής συνταρακτικά περιστατικά:
Το blogaki είχε γενέθλια!
Η georgia είχε γενέθλια!
Ο theo γιόρταζε!
Η proserpina λαμβάνει τον πρώτο της μισθό!
Ο spyros περιμένει κέρασμα!
Και πόσα άλλα που αγνοώ αυτή τη στιγμή!

Και ξέρω ότι κάποιοι από τους ανωτέρω επιθυμούν να μοιραστούν μαζί μας τις ως άνω χαρές τους επειδή, ως γνωστόν, κρατάνε σαράντα μέρες.

Και προτείνω λοιπόν:

Κυριακή μεσημεροαπογευματάκι, κάπου κεντρικά, σας κάνει;;;;;; Δεχόμαστε και αντιπροτάσεις! Το ζουμί είναι να βρούμε κοινή λύση!

Για πάμε!!!!

Ένα ρητό την ημέρα...

...τον γιατρό τον κάνει πέρα.

Κι επειδή δεν προλαβαίνω να γράψω περαιτέρω ιστορίες, παραθέτω το εξής πανέμορφο.

Το προηγούμενο Σάββατο γυρνούσα από παιδότοπο κουβαλώντας τις τελευταίες μου δυνάμεις για να φτάσω σπίτι, καθώς και τα 2 μου ανίψια που μάλλον είχαν περίσσευμα κρυμμένο στις τσέπες. Εκεί είχα έρθει αντιμέτωπη με την κούραση της ημέρας, έκατσε και την κέρασα καφεδάκι, τα χαρτιά μου, γιατί δεν άντεχα να κάθομαι χωρίς να κάνω τίποτα και δεν θα με αντέχανε τα παιχνίδια να μπω μέσα να παίξω, την ευτυχία τέκνων από 2 έως χέσε με χρονών που εκφραζόταν πανέμορφα με οκτάβες, τους διπλανούς μου συζύγους που ασχολούνταν με το μπάσκετ και τα πόσα αξίζει ο Διαμαντίδης (καλή η συζήτηση, αλλά μέχρι ενός σημείου ρε παλικάρια, ασχοληθείτε και με τίποτα άλλο, βλ. ποδόσφαιρο), τις διπλανές μου συζύγους των διπλανών μου συζύγων που έκραζαν για διάφορα θεματάκια λες και ήταν σε διαγωνισμό ποια θα φωνάξει περισσότερο από τα παιδιά της. Εκεί λοιπόν έπιασα πολλές φορές των εαυτό μου να κολλάει. Μιλάμε όμως για πολύ κόλλημα. Τέταρτο και βάλε. Anyway...

Γυρίζοντας λοιπόν στο σπίτι με τον ως άνω περιγραφόμενο τρόπο, σκάει μήνυμα. Χαίρομαι. Τι θα με βγάλει από τη μιζέρια της στιγμής, τι θα μου προτείνουν για το βράδυ (κουρέλι μεν, αλλά), τι juicy θα μάθω, τι έκφραση αγάπης θα δεχθώ, μπλα-μπλα-μπλα... Βλέπω ότι το μήνυμα προέρχεται από άσχετο άτομο. Έναν φίλο που έχω να δω καιρό, έχω να μιλήσω καιρό. Και λέω, τι να θέλει άραγες;;;; Το μυαλό κάθε κοινού θα πήγαινε σε πρόταση για καφεδάκι, τι κάνεις βρε ψυχή, που χάθηκες, πότε θα σε δούμε, μίλησα με τον τάδε και μου είπε ότι είσαι καλά, πότε θα πας στο νησί σου, πόσο ζηλεύω, τα γνωστά... Μπα. Για πες....!
Το μήνυμα έλεγε:

"Η βία δεν είναι λύση. Η Λία όμως...είναι Βίσση"

Αφιερωμένο

Την γνώρισα το 1998. Όταν την πρωτοείδα, πίστευα ότι κάπου την ξέρω, κάπου την έχω ξαναδεί. Νομίζω της το είπα κιόλας. Νομίζω ότι το επεξεργάστηκε για λίγο, ίσως σκέφτηκε το ίδιο, αλλά πήρα ένα μπα για απάντηση. Μετά δεν ξέρω τι έγινε. Δεν θυμάμαι. Κάπως κολλήσαμε. Κάναμε καλή παρέα. Γυρίζαμε μαζί με το τρένο από την σχολή. Ένα βράδυ που γυρίζαμε μου εκμυστηρεύθηκε ότι θα άλλαζε σπίτι. Χωρίζανε γονείς και τέτοια. Στεναχωρήθηκα, θυμάμαι. Μετά αρχίσαμε να καθόμαστε στο ίδιο θρανίο. Εγώ δεν ανοιγόμουν εύκολα, είχα πληγωθεί από φιλία προσφάτως και σε μεγάλο βαθμό, κρατούσα πισινές. Εκείνη, δεν ξέρω. Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Ένα τσαφ έγινε και κολλήσαμε. Με την κόλλα, ξέρεις, αυτή που σου μένει και στα χέρια και πας ντουγρού για πλαστική. Δίδυμο-θανάτου. Ενίοτε και καταστροφής. Τον τότε γκόμενό της τον κρατούσα σε απόσταση, αναγκαστικά. Αν ερχόσουν πιο κοντά, θα σε ξεκούφαινε. Τον τότε γκόμενό μου, τον σιχαίνεται. Μετά της ήρθε ο έρωτας. Εκεί την έχασα για αρκετό καιρό. Αυτόν έπρεπε να τον πάρεις αγκαλιά για να ακούσεις τι έλεγε, αν αποφάσιζε να μιλήσει. Εξελίχθηκε γαμώ τα παιδιά πάντως. Όταν ήμασταν στη σχολή, οι καθηγητές μας χώριζαν αρκετές φορές. Μας χώριζαν ακόμα και στις εξετάσεις, αν και τους προειδοποιούσαμε ότι τα ίδια θα γράψουμε γιατί διαβάζαμε μαζί. Όταν πήγαμε Γαλλία, είπαμε θα μείνουμε μαζί. Ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες, sine qua non. Εκεί έγινε το μπαμ. Μη σου πω και το μπουμ. Εν ολίγοις, τα κατηγοριοποιώ διότι αλλιώς θα γράφω κάνα μήνα.

- Είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί να καταλάβει 100% τι λέω, πως το λέω, γιατί το λέω, τι εννοώ, τι δεν εννοώ, με τι κάνω πλάκα, με τι δεν κάνω, τι δεν λέω, τι σκέφτομαι, τι βλέμμα έχω πάρει, τι θα πω σε δεδομένες στιγμές. Κι αυτό, γιατί κατά πάσα πιθανότητα, κάνει, λέει, σκέφτεται τα ίδια. Όταν θα φύγει τρέχοντας να πάει στην τουαλέτα να ξεράσει, χωρίς να το πει σε κανέναν, εγώ θα την ακολουθήσω γιατί ξέρω που πάει. (και άλλα τέτοια τρομακτικά)

- Είναι ο μόνος άνθρωπος που έχει ακούσει τόσο κράξιμο από μένα, χωρίς να παρεξηγιέται (στο 99%). Ίσως και για αυτό της το ρίχνω. Και εκείνη σε μένα, μην γελιέσαι.

- Έχουμε σταματήσει να μιλάμε μια μόνο φορά, για 2 μέρες. Ένιωθα τόσο άσχημα, δεν πάει το μυαλό σου. Δεν το ξανακάνω. Πλέον πιστεύω πως, αν τσακωθούμε ποτέ, θα είναι μόνιμο το αποτέλεσμα. Και θα φταίει άντρας. (…….)

- Υπάρχουν πράγματα που έχω κάνει για εκείνη και δεν τα έχει μάθει ποτέ. Και δεν χρειάζεται να τα μάθει, αν και ξέρω ότι τώρα που θα διαβάσει το κείμενο, θα μου ζαλίσει τον έρωτα. Μην με ρωτήσεις, δεν θα σου πω. Αρκεί που τότε τα έκανα, αρκούν τα όποια αποτελέσματά τους.

- Έχει αποκτήσει τόσα χρόνια πολλές ιδιότητες για μένα: κολλητή, αδελφή, αδελφή ψυχή, συγκάτοικος, παρτενέρ, γκόμενα, πελάτισσα, παιδί, συμμαθήτρια, συνάδελφος, συνδρομήτρια, συνοδοιπόρος, συνταξιδεύτρια, κοινό, συναγωνίστρια.

- Έχω αποκτήσει τόσα χρόνια πολλές ιδιότητες για κείνη: κολλητή, αδελφή, αδελφή ψυχή, συγκάτοικος, παρτενέρ, γκόμενα, ψυχολόγος, παιδί, μαμά, συμμαθήτρια, συνάδελφος, συνδρομήτρια, συνοδοιπόρος, συνταξιδεύτρια, κοινό, συναγωνίστρια, event organiser.

- Κάποια στιγμή έπεσε μια βόμβα ανάμεσά μας. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τότε μου είπε: «Καλύτερα να με ανάγκαζαν να κόψω το τσιγάρο, καλύτερα να μου έπαιρναν το αυτοκίνητο, παρά να κόψω εσένα».

- Είναι σκληρός κριτής του εαυτού της και πολύ περισσότερο των άλλων. Περνάει τους φίλους της από συχνή κριτική, να δει αν συνεχίζουν να ανταποκρίνονται στα στάνταρτ της. Φανταστείτε τι περνάω.

- Όταν έχει κέφια, είναι απόλαυση. Όταν δεν έχει κέφια, είναι βράσ’ τα κι άστα. Ειδικά αν αποφασίσει ότι δεν θα αφήσει κανέναν να της τα φτιάξει. Εγώ βέβαια, φύσει αντιδραστικό πλάσμα, εκεί είναι που της βγάζω την πίστη ανάποδα. Γιατί;;;;;;;; Μπααααα. Καημένη, βλακείες λόγους έχεις. Έχω καταφέρει το εξής απίστευτο: καθόμαστε και οι δύο και κλαίμε με μαύρο, γοερό κλάμα (μη ρωτάτε γιατί τώρα), η Σ. μας κράζει που καθόμαστε και κλαίμε σαν τα μωρά, εμείς συνεχίζουμε να κλαίμε, μέχρι τη στιγμή που γυρνάω και την κοιτάω, με ύφος, ούτε εγώ ξέρω πως. Ε, πρέπει να γελάγαμε κάνα μισάωρο μετά.

- Της ταιριάζει μερικές φορές το ρητό «Δάσκαλε που δίδασκες…». Μπορεί να σε πρήξει, να σου φέρνει παραδείγματα, να σου μιλάει με στόμφο, να εφευρίσκει δικαιολογίες, μπλα-μπλα-μπλα-μπλα, να σου πήξει τον εγκέφαλο για κάτι και την άλλη μέρα το πρωί, να πάει να κάνει το ίδιο. (όχι, δεν είναι ηλίθια)

- Τρελαίνεται να της μαγειρεύω. Τρελαίνομαι να της μαγειρεύω.

- Αν ήμουν λεσβία, θα την είχα γκόμενα. Το αυτό επιθυμώ και δι υμάς. Έχουμε λίστα με άτομα που θα ήθελαν να ήμασταν λεσβίες και, δη, ανοικτόμυαλες λεσβίες που θα τους έκαναν κολλητή παρέα.

- Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τη μία επικίνδυνη για την άλλη. Περαστικά τους.

- Είναι από τα ελάχιστα άτομα, ίσως και το μοναδικό, που ξέρει ότι τρώω το ρύζι με κουτάλι. Αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα.

- Είμαστε ικανές να στείλουμε πολύ κόσμο αδιάβαστο. Πολύ κόσμο…

- Η αγαπημένη της λέξη είναι η ΕΚΠΛΗΞΗ.

- Έχουμε σε αρκετά θέματα διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αυτό ίσως είναι και το αλατοπίπερό μας.

- Όταν διαβάσει το εν λόγω κείμενο, θα σχολιάσει είτε κλαμένη είτε εξαγριωμένη με κάτι από όλα αυτά που έχω γράψει και δεν ισχύει, κατ΄ εκείνη.

Έχω ήδη πει πολλά και μπορώ να πω άλλα τόσα. Το θέμα είναι ότι αύριο έχει γενέθλια. Και λέει ότι δεν βρίσκει λόγο να τα γιορτάσει (εδώ κάπου τρώω το κράξιμο).

Αρκούν αυτά που είπα λέτε ή να γράψω κι άλλα αύριο;;;;;;

Μια στάλα ταξίδι

'Δες, ότι η ζωή είναι μια στάλα ταξίδι, και πιες, σε ένα φιλί, τον κόσμο, θέλει θάρρος και αλήθεια μαζί,όμως εσύ, είσαι τραγούδι, είσαι πόνος και εγώ, σε κυνηγώ, δε σ' αφήνω γι' άλλο τίποτα πάνω στη γη, ναι, δεν αφήνω την τρέλα αυτή, γι’ άλλο τίποτα πάνω στη γη...'

Αυτό ακριβώς είναι η ζωή. Μια στάλα ταξίδι. Ένα τόσο δα. Μια διαδρομή που μερικές φορές μοιάζει τόσο προκαθορισμένη, ώστε να μην μπορείς να την αλλάξεις με τίποτα. Και τι μπορείς να αλλάξεις, τελικά; Μπορείς να αλλάξεις το τέλος σου; Μπορείς να το διαλέξεις; Μπορείς να το καθυστερήσεις; Να το επισπεύσεις; Μπορείς να έχεις την επιλογή. Πως όμως είσαι σίγουρος ότι αυτή σου η επιλογή δεν καθορίζεται από παράγοντες που ούτε εσύ ο ίδιος δεν φαντάζεσαι, με απώτερο σκοπό να εξυπηρετηθεί το πρόγραμμα;;;

1. Χαιρετώ μια ψυχούλα. Δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωριστούμε καλά. Αλλά σε σκεφτόμουν και το ήξερες. Αυτή η ψυχούλα ήρθε για συγκεκριμένο λόγο στη ζωή. Τώρα είμαι σίγουρη. Γιατί δεν μπορώ να δικαιολογήσω διαφορετικά αυτό που συμβαίνει.

Τα παιδιά της ηλικίας σου, και μέχρι αυτή την ηλικία, είναι ξέγνοιαστα, χαρούμενα, ανέμελα, με στεναχώριες που διαρκούν όσο να επισκευαστεί το παιχνίδι τους ή ώσπου να τους αγοράσουν το γλειφιτζούρι που επιθυμούν. Εσύ έπρεπε να αντιμετωπίσεις το κακό. Το μεγαλύτερο κακό. Και το αντιμετώπισες. Και ήμασταν όλοι τόσο περήφανοι για σένα. Και διατήρησες την ελπίδα μας ζωντανή, με μια φλόγα τόσο μεγάλη. Αλλά το κακό είναι ύπουλο. Πόσα να αντέξει ο ήδη ταλαιπωρημένος οργανισμός σου;

Καλό ταξίδι καρδούλα μου, να δεις που εκεί δεν θα πονάει καθόλου.

2. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν κατηγορία. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μια βίδα υπάρχει στο κεφάλι μας, και όταν λασκάρει, πολλά μπορούν να γίνουν. Εσύ δεν φαινόσουν να έχεις τέτοιο πρόβλημα. Κι όμως.

Εσύ είσαι το παράδειγμα του «διαλέγω το τέλος μου». Έτσι είναι; Δεν νομίζω. Αν το τέλος σου δεν είχε φτάσει, όσο και να το κυνηγούσες, όσο και να το προκαλούσες, τώρα θα ήσουν ακόμα μαζί μας. Εσύ απλά ήσουν ένα πιόνι. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά, ώστε να το δεχτώ μέσα μου, συγγνώμη. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα άφηνες τα παιδάκια σου τόσο νωρίς. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα άφηνες την οικογένειά σου τόσο μόνη.

Καλό ταξίδι να έχεις.

Τι είναι η ζωή; Μην με ρωτάτε, δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μαύρισε η καρδιά μου μέρα που είναι.

Κούλουμα!

Αμόλα καλούμπα, Κούλα, αμόλα καλούμπα.

Και όλα αυτά τα σχετικά!

Καλό τριήμερο σε όλους!

Ο χειρότερός σου φόβος

Αλλάζω κατηγορία. Ούτως ή άλλως, κάθε κειμενάκι που ανεβάζουμε εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Μας γνωρίζουμε καλύτερα. Και οι άλλοι, και οι εαυτοί μας.

Η μεγάλη μου η αδελφή παντρεύτηκε σχετικά νωρίς, με αποτέλεσμα και εγώ να είμαι σε μικρή ηλικία. Πάει αυτή. Η δεύτερή μου αδελφή παντρεύτηκε σχετικά αργά (χιχ), με αποτέλεσμα κάποιες από τις ευχάριστες στιγμές να τις περάσουμε μαζί. Και όταν λέω ευχάριστες στιγμές, εννοώ τις στιγμές που οι γονείς λείπουν από το σπίτι. Εκείνες τις περιόδους τις περνάγαμε (εγώ όχι τόσο) στο σπίτι, με τον τώρα γαμπρό μου να έρχεται να κατασκηνώνει, να αράζουμε με τις πυτζαμούλες (κλασσικά εικονογραφημένα), οι δυο τους και εγώ με εναλλασσόμενη παρέα, είτε τον τότε καλό μου είτε την αιώνια καλή μου.

Σε κάποια φάση παντρεύτηκε και η μεσαία (καλά να είναι) και το σπίτι πλέον έμεινε στα χέρια μου. Αυτό έχει τα κακά του (βλ. όλη τη γκρίνια των γονέων, κλπ., κλπ.) αλλά έχει και τα καλά του. Φυσικά.

Το άγχος μου τις πρώτες φορές που πλέον έμενα μόνη μου ξεκίνησε από το τι θα μπορούσα να πάθω και να μην το πάρει χαμπάρι κανένας. Να μπούνε κλέφτες, να με ψεκάσουν ενώ θα κοιμάμαι, να σηκωθώ το πρωί και να βρω το σπίτι άδειο, εμένα χωρίς ρούχα, μπλα-μπλα-μπλα, να γίνει σεισμός και να ξυπνήσω αγκαλιά με το ταβάνι, ευχάριστες σκέψεις, όπως και να το δεις. Το καλοκαίρι του 2005 ήρθε να αλλάξει εντελώς τον τρόπο σκέψης μου. Οι γονείς μου έλειψαν (ωραίες εποχές) 4 μήνες σερί. Εγώ ήμουν προσφάτως (πριν από 3-4 μήνες) χωρισμένη (αυτό ήταν εξίσου καταστρεπτικό). Δεν το ζήτησα να φύγουν τόσο καιρό. Ούτε καν το ευχήθηκα... Κι αν σου κάτσει;;;; Μου 'κατσε.

Ο πόνος και η μιζέρια είχαν εγκατασταθεί μαζί μου στο σπίτι, οπότε και έδιωξα τους φόβους, διότι, πρώτον, είχαμε μαζευτεί πολλοί και, δεύτερον, αυτοί μεταξύ τους δεν πολυσυμπαθιούνται κιόλας. Δεν είχα λόγο να φοβάμαι μην πάθω όλα τα ανωτέρω, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν με ένοιαζε. Τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο από αυτό που περνούσα;;;

(δεν μου έχω πει να μην λέω μεγάλες κουβέντες;;;; Αφού μια χαρά τα πάω με τις μεγάλες μπουκιές....)

Τότε λοιπόν είχαμε κανονίσει εκείνο το φοβερό τριήμερο του Αγίου Πνεύματος για το οποίο σας έχω ξαναμιλήσει. Τριήμερο θανάτου, προφανώς, με την επιστροφή να πέφτει Δευτέρα βραδάκι. Κουρέλι η δικιά σου, άυπνη, πιωμένη, κουρασμένη, εξαντλημένη, όλα μαζί. Θέλω να πάω σπίτι, να κάνω μπανάκι και να ξεραθώ. Πάω σπίτι, επισκέπτομαι την τουαλέτα (κανονικά), πάω στο δωμάτιο να αδειάσω βαλιτσάκι sport-billy. Ξανα-επισκέπτομαι την τουαλέτα προκειμένου να εναποθέσω καλλυντικά που είχα μαζί μου. Και εκεί ξεκινάει.

Πρώτος γύρος (ντριιιν)

Δεν είχα ενημερώσει ότι θα επέστρεφα και δεν είχαν προλάβει να στρώσουν το κόκκινο χαλί και μετά από μίνι-σύσκεψη έστειλαν αντιπρόσωπο να με καλωσορίσει. Για τι μιλάω;;; Για την κοινότητα κατσαρίδων φυσικά!!!! Να σου την κουνάμενη η δικιά σου, φόρα παρτίδα πάνω στο χαλάκι του μπάνιου. Πανικός. Τώρα. Άμεσα. Αυτή τον καταλαβαίνει (άκουσε και το μπαμ της πόρτας), εξαφανίζεται. Δεν γίνεται. Ξέρει πολλά, πρέπει να πεθάνει. Ειδικό παρασκεύασμα για τον θάνατό της δεν είχα. Έπρεπε να χρησιμοποιήσω άλλα όπλα. Ενδεικτικά αναφέρω: ΛΑΚ, ΧΛΩΡΙΝΗ, (αυτό που ξεκάζουμε τα ρούχα πριν το σίδερο;;;), ΝΕΡΑ, ΣΚΟΥΠΟΞΥΛΑ, ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ. Ο χώρος της είχε μειωθεί φαντασμαγορικά με κόλπο της μανούλας, βλέπε υγρό για τα πιάτα (πατάς επάνω, κολλάς, δεν μπορείς να φύγεις, σε θαυμάζω να αργοπεθαίνεις κάνοντας θεαματική στροφή 180 μοιρών με άξονα τον εαυτό σου και τελειώνεις την φιγούρα ανοίγοντας πόδια-χέρια). Εν ολίγοις, η σκρόφα ψοφάει, αφήνοντάς μου ένα μπάνιο...άστα να πάνε στο διάολο!!! Ευχαριστημένη πλέον, αρχίζω να καθαρίζω το μπάνιο. Σφουγγαρίσματα, σκατά, ματά, το κάνω λαμπίκο!!! Σημειωτέον, η ώρα έχει αρχίσει να περνάει επικινδύνως κι εγώ δυσκολεύομαι ήδη! Τελευταίο μάζεμα, τις πετσέτες για πλύσιμο, γιατί είχαν εισπνεύσει τα πάντα! (είμαι και καλή νοικοκυρά, μην με βλέπεις έτσι)

Τέλος πρώτου γύρου

Κατσαρίδα - Pieta: 0-1

Δεύτερος γύρος (ντριιιιιιιιιιιιν!)

Η πετσέτα πίσω από την πόρτα (χρήση: κάτω άκρα) μου έκρυβε μια (ακόμα) ωραιότατη έκπληξη. Καθώς την τράβηξα, μαζί με τις γαλάζιες πτυχές της ξεδιπλώθηκε με μια επιβλητική πιρουέτα το δεύτερο μέλος του ντουέτου καλλιτεχνικού πατινάζ που - ΠΡΟΦΑΝΕΣΤΑΤΑ - εκτυλισσόταν στο μπάνιο μου. ΟΧΙ ΚΙ ΑΛΛΗ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!!!!! Αυτή άκουσε το μπαμ σαν τύμπανο στα αυτιά της και μάλλον θα τινάχθηκε πίσω σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, αλλά αυτό είναι θέμα φαντασίας. Εκεί είναι που κατέρρευσα. Πρώτον, μου αρέσει πολύ το καλλιτεχνικό πατινάζ, αλλά το προτιμώ από ανθρώπους, όχι στο μπάνιο μου. Δεύτερον, παρακολουθούσα μια παράσταση για την οποία δεν είχα καν πρόσκληση, γιατί δεν ήθελα καν να την παρακολουθήσω!!! Τρίτον, έπρεπε να αποφασίσω και ποιος θα περάσει στην επόμενη φάση.....

Μπήκα στο μπάνιο με ύφος Μάρθας Βούρτση (και χέστηκε η κατσαρίδα), κρατώντας στο χέρι το υγρό πιάτων ως άλλη Tomb Raider, χάραξα μια ωραιότατη λωρίδα υγρού χωρίζοντας το μπάνιο σε 2 στρατόπεδα και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Δεν ήθελα να κοιτάω το θέαμα των τίτλων τέλους, είχα αηδιάσει τη ζωή μου. Θα την άφηνα να χαρεί το spectacle της την μανταμίτσα, θα αλωνίζει ελεύθερη στο μπάνιο μου, μέχρι να έρθει η στιγμή να οδηγηθεί όμορφα και ωραία στον θάνατό της.

Ανέβηκα στο σπίτι της αδελφής μου να κάνω μπάνιο και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα με την πίεση στα 20, τα νεύρα τσατάλια, το ύφος Βούρτση κολλημένο, τα μάτια τούμπανο από το κλάμμα για την γκαντεμιά μου μέσα, λυπόμουνα την ίδια μου την ύπαρξη εκείνο το βράδυ. Σηκώθηκα από περιέργεια και πήγα στο μπάνιο. Άνοιξα την πόρτα ίσα-ίσα να δω τι γίνεται. Είχε ξεκινήσει: πατάς επάνω, κολλάς, δεν μπορείς να φύγεις, σε θαυμάζω να αργοπεθαίνεις κάνοντας θεαματική στροφή 180 μοιρών με άξονα τον εαυτό σου... Δεν έμεινα να δω το τέλος. Έκλεισα την πόρτα, ήρθε το χαμόγελο του Καΐλα όταν είχε φαί να φάει στα χείλη μου και έπεσα σε βαθύ ύπνο, με έναν αναστεναγμό.

Τέλος δευτέρου γύρου
Κατσαρίδα - Pieta: 0-1

Τελικό αποτέλεσμα: 0-2

Πλέον, ο φόβος μου τα βράδια (ακόμα και μετά που έβαλα παγίδες-νάρκες-ΤΕΖΑ παντού-βούλωσα σιφώνια-τρύπες-τα πάντα!) εντοπιζόταν κυρίως να μην γίνει καμία επιδρομή εξοργισμένων κατσαρίδων που θρυνούσαν για τον άδικο χαμό των συναδέλφων τους. Δεν φοβόμουν για τους κλέφτες, τους βιαστές και τους διαρρήκτες. Θα τους φόβιζαν και αυτούς οι κατσαρίδες.

Το πρωί που κατέβαινα να πάω στη δουλειά βρήκα μπροστά στην κάτω είσοδο του σπιτιού (απέξω όμως) άλλη μια. Θα μπορούσα να είχα φύγει. Αλλά όχι. Μπήκα πάλι μέσα, πήρα την σκούπα και την έκανα κομματάκια. Οι περαστικοί μάλλον με πέρασαν για τρελή. Λογικό. Αφού συνέχισα να βαράω ακόμα κι όταν δεν υπήρχε τίποτε άλλο να σκοτώσω....

To know me better!

Λείπει ο Μάρτης από την Σαρακοστή;;;;;
Μπαααα!

Συνεχίζω λοιπόν το πανέμορφο chain που έχει δημιουργηθεί....

1. My middle name is program. Δεν αντέχω να περιμένω τελευταία στιγμή να οργανωθώ για κάτι, είμαι ικανή να κανονίζω καφέδες για ένα μήνα μετά (και όχι μόνο), μου την δίνει όταν οι υπόλοιποι με κράζουν για αυτό, διότι με έχει σώσει πολλές φορές από πολλά κακά, μου τη δίνει επίσης να πρέπει να βασίζομαι για κάτι που θα κάνω κι εγώ σε ανθρώπους που θα το κανονίσουν την ίδια μέρα!!!! (αλλά δεν πειράζει, τους αγαπάω εξίσου)

2. Είμαι απίστευτα πρωινός τύπος. Μπορώ να σηκωθώ χαράματα (για τους λοιπούς) κι ας έχω γυρίσει χαράματα. Δεν διάβαζα ποτέ τα βράδια, δεν έγραφα ποτέ τα βράδια, έχω αργήσει στη δουλειά επειδή δεν χτύπησε το ξυπνητήρι μονάχα 2 φορές στη ζωή μου και το έφερα βαρέως για έναν μήνα (μέχρι και εξετάσεις έκανα να δω τι έχω), το βράδυ με παίρνει ο ύπνος ακόμα κι αν τρελλαίνομαι για το έργο που βλέπω, γενικά είμαι ικανή να κοιμηθώ την ίδια ώρα με τις κότες, αν δεν έχω κάτι να κάνω ή αν δεν έχω παρέα (γενικής φύσεως παρέα).

3. Νομίζω ότι το χιούμορ μου ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένους ανθρώπους (αν δεν το έχετε καταλάβει, δεν είστε ένας από αυτούς). Είμαι απίστευτα καυστική τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό μου και αυτό παρεξηγείται εύκολα. Εάν βρω ισάξιο αντίπαλο, δεν σου μένει άντερο. Σε αυτό οφείλεται και το γεγονός ότι δύσκολα δεν θα πω αυτό που σκέφτομαι (γμτ) για να πω αυτό που ο άλλος θέλει να ακούσει.

4. Μου αρέσει η μαγειρική για πολλούς. Δεν θα κάτσω να φτιάξω κάτι για μένα, βαριέμαι. Βάλε με να μαγειρεύω για 10, η καλύτερή μου. Γενικά στα θέματα της κουζίνας, αν με αφήσεις ανενόχλητη και πλήρως εφοδιασμένη, κάνω θαύματα. Θαύματα κάνω και χωρίς να είμαι πλήρως εφοδιασμένη, αφού χρησιμοποιώ και την φαντασία μου σε μεγάλο βαθμό. Επίσης τρώω φαγητά που οι άλλοι τρώνε (ούτε καν) όταν είναι άρρωστοι - βλ. λαπάδες, τραχανάδες.

5. Έχω ένα θεματάκι με τις παρέες. Όταν βρίσκομαι σε παρέα, θέλω να περνάνε όλοι καλά. Αν κάποιος δεν μου φανεί να περνάει καλά, λειτουργεί αυτομάτως ένας μηχανισμός "αυτό-φταιξίματος", αισθάνομαι ότι είναι χρέος μου να τον κάνω να περάσει καλά, διότι φταίω εγώ που δεν περνάει, και στεναχωριέμαι αφάνταστα όταν δεν πετυχαίνει! Αυτό πρέπει να το κόψω, το ξέρω...

Αυτά τα ολίγα... Be nice!!!!

Ποιος άλλος;;;;

Το Bicoutti (όταν επιστρέψει)
Ο sNikolas
Η argyrenia
Η gorgonitsa
Ο zouri

Αν επαναλαμβάνομαι...συγχωρέστε με!!!

Λεπτή (κόκκινη) γραμμή

Κι έρχομαι κι αναρωτιέμαι...

Τι σκέφτεσαι????? Πραγματικά όμως.

Όταν η γάτα σταματάει να κυνηγάει το ποντίκι και αποφασίζει να κάνει απεργία πείνας, τι γίνεται;;; Αρχίζει το ποντίκι να κυνηγάει τη γάτα; Έχει παραισθήσεις και την βλέπει κίτρινη;;; Με τρύπες;;; Με ελβετική καταγωγή;;; Φαντασιώνεται και σκηνές απείρου κάλλους να την κάνει σαγανάκι μήπως;;;;

Εν ολίγοις: σου ήρθε ξαφνικά η θεία φώτιση ότι εγώ είχα δίκιο σε αυτά που έλεγα πριν έναν χρόνο και εσύ μήτε που ήθελες να τα ακούσεις. Και τώρα κάνεις τα ίδια. Εγώ γιατί να ακούσω αυτά που λες;;; Είμαι καλός άνθρωπος. Μπα. Καλός μαλάκας, αυτό ακούγεται καλύτερα. Όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη. Έκρινες διαφορετικά τότε. Με ευτυχισμένα μπαντζάκια και καινούργιο κοσκινάκι. Δεκτόν. Τώρα τα κρίνω εγώ διαφορετικά. Πως να σε κάνω να καταλάβεις... Τώρα θα μου βγει αλλιώς. Τώρα θα ακούσεις όσα δεν άκουσες ποτέ. Τώρα θα μάθεις πως το τελευταίο σου δωράκι ήταν ένα ωραιότατο σκουλήκι. Με δηλητηρίαζε και με έτρωγε σιγά-σιγά. Κι εγώ προσπαθούσα να το βρω, να το πολεμήσω, να ξεχάσω. Κι έκανα πολλά αδιανόητα για το ευρύ κοινό, στην προσπάθειά μου να το πολεμήσω. Μάζεψα όπλα που κατέστρεφαν μόνο εμένα. Και τα κατάφερα. Όσο αυτό ήταν δυνατόν. Και δεν μιλούσα. Δεν μπορούσα να μιλήσω, είχα τύψεις. Έλεγα ότι πληρώνω, ακόμα. Κι ας πίστευα αρχικά ότι την τιμωρία την είχα επιβάλλει μόνη μου στον εαυτό μου.

(Και μη μου πείτε ότι δεν θα έπρεπε να ασχολούμαι. Μην μου πείτε ότι τώρα δεν θα έπρεπε να με τρώει. )

Έχεις κάτσει να σκεφτείς ποτέ τι γίνεται;;; Έχεις κάτσει να σκεφτείς σε τι φάση βρισκόμαστε;;; Βγες λίγο από το σώμα σου και κοίτα μας από μακριά να δεις πως φαινόμαστε!!! Και κάτσε και σκέψου πως είμασταν, πως γίναμε και πως θέλεις τώρα να γίνουμε. Και για μία φορά στη ζωή σου, κοίτα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Μην του λες ότι δεν σε πειράζει, μην του λες ότι έχει περάσει, μην του λες ότι δεν είναι τίποτα, μην του λες ότι το κάνεις γιατί δεν έχεις τίποτε άλλο να κάνεις για να περάσει η ώρα του. Γιατί εγώ, που τον ξέρω καλύτερα και από σένα, σου λέω ότι δεν τον πείθεις!!!!!!!!!!!

Ξέρεις πόσο πονάνε αυτά που γράφω; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να τα γράψω;;; Περισσότερο από το να τα πω πάντως. Γι'αυτό πρόσεχε. Γιατί θα τα πω. Και θα πω τα διπλάσια από αυτά που γράφω. Θα μου βγουν άλλα τόσα. Και όσοι με ξέρουν, δεν θα το πιστεύουν αυτό που ακούν... Ούτε εσύ. Αν συγκαταλέγεσαι ακόμα στα άτομα που θεωρώ ότι με ξέρουν....

Hurry UP!!!

2 μέρες μόνο. Τόσες χρειάζονται. Να λείψεις από το γραφείο 2 μέρες, να γυρίσεις και να έχει μαζευτεί το σύμπαν να σε περιμένει στη γωνία για να σε στείλει (πάλι) άρρωστο. Εκτός από αδιάβαστο.

Αν προσθέσουμε και 7 ημέρες γεμάτες... Γεμάτες όμως, μέχρι εκεί που δεν πάει. Πόσα μπορείς να κάνεις, να αισθανθείς, να ζήσεις, να πεις, να παραδεκτείς, να ακούσεις, να φοβηθείς, να χαρείς, να καταλάβεις, να ΒΙΩΣΕΙΣ σε μια εβδομάδα;;; Όλα μαζί.

Και για πόσο καιρό θα τα θυμάσαι, θα τα συζητάς, θα τα αναπολείς, θα τα ξαναζείς στο μυαλό σου, θα τα γελάς, θα τα κλαις. Όχι για πολύ. Θα έρχονται και θα φεύγουν σαν σταγόνες βροχής, όποτε η ξηρασία αναγκάζει τον ουρανό να την δροσίσει. Αυτός είναι και ο σκοπός τους.

Την εβδομάδα που μας πέρασε δημιούργησα αναμνήσεις. Με την πολύτιμη βοήθεια άλλων δυο. Και πολλών ακόμα, περαστικών. Ωραία είναι να δημιουργείς αναμνήσεις. Αρκεί να είναι από τις καλές. Αλλά είπαμε:

Moi, je fais jamais la guele. Εγώ κρατάω πάντα και μόνο τα καλά. Πες το άμυνα. Πες το καλοπροαίρετη σκέψη. Πες το όπως θες, το αποτέλεσμα μένει ίδιο.

Τώρα όμως, τρέχουμε!!!

Καλημέρες!

Crystal clear

Σας έχει τύχει ποτέ;

Μπροστά μου έχω ένα μεγάλο κομμάτι κρύσταλλο. Μεγάλο το πάχος του, ωστόσο πολύ ευαίσθητο. Το έχω μπροστά μου αρκετά χρόνια. Κάθε χρόνος που περνάει, μεγαλώνει και λίγο. Κάθε χρόνος που περνάει, το αγαπάω περισσότερο.

Πίσω μου, ήρθε και προστέθηκε ένα ακόμα κομμάτι κρύσταλλο. Επίσης ευαίσθητο, αλλά όχι τόσο πολύ, αν και είναι λεπτό. Κάθε χρόνος που περνάει, μεγαλώνει, αλλά με πολύ μικρότερο ρυθμό ανάπτυξης. Το αγαπάω, αλλά με περίεργη αγάπη.

Αυτά τα δύο ήρθαν και με πλησίασαν πολύ τώρα τελευταία. Κάθε μου κίνηση, έστω και η παραμικρή, μπορεί να ραγίσει ένα από τα δύο. Ή ακόμα χειρότερα, να τα κάνει θρύψαλα. Λεπτότατοι χειρισμοί. Οπωσδήποτε. Και πολύ προσοχή. Και αν χρειαστεί να θυσιάσω ένα από τα δύο; Είναι προφανής η απάντηση για το ποιό κρατάω και ποιό θυσιάζω. Αλλά...

Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω και με τα δύο που με έβαλαν στην μέση;
Πότε είναι που πρέπει να θυμώσω με τον εαυτό μου που πίστεψε ότι μπορούσε να βοηθήσει και μπήκε στην μέση;
Πότε είναι που θα το καταλάβουν;
Πότε είναι που πρέπει να καταλάβω αν ουρλιάζουν, το καθένα με τον τρόπο του, πως πρέπει να διαλέξω ποιο θα σπάσω;
Πως είμαστε σίγουροι ότι δεν θα θυμώσω με το ένα από τα δύο, επειδή με έφερε σε θέση να σπάσω το άλλο;

Και γιατί το μόνο που θέλω είναι να μπορούσαν αυτά τα δύο κρύσταλλα να συνυπάρξουν στην συλλογή μου, όσο αυτή διαρκεί; Αλλά αυτό μάλλον δεν γίνεται.

Να διαλέξω τι; Να μείνω ανάμεσα. Να μείνω και να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν, με φόβο ότι κάποια απρόσεχτη κίνηση θα κάνω και θα σπάσω ένα από τα δυο. Να αρχίσω να μετατοπίζομαι προς τα πλάγια, να βγω από κει ανάμεσα. Να βάλω τις φωνές, με ρίσκο να σπάσουν και τα δυο από την ένταση.

Δεν μπορώ να πάρω θέση. Δεν θέλω να πάρω θέση. Θα πάρω 2 λωτούς. Να μην θυμάται κανένας από τους 2, μόνο εγώ να θυμάμαι. Αυτό θέλω να κάνω. Αλλά είμαι ανήμπορη. Ανήμπορη να βοηθήσω. Και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις...

Work-work

Πως λέμε home-work; Κάπως έτσι, αλλά όχι στο σπίτι, στο γραφείο.

Σήμερα έχω φάει τέτοια ξενέρα, που δεν το πιστεύεις. Ούτε εγώ το πίστευα... Προσπαθώντας να καταλάβω τι φταίει, γιατί πάντα κάτι φταίει, έκανα έναν ωραιότατο συλλογισμό:

Ξεκίνησα να σκέφτομαι τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Μέχρι το σημείο που άρχισα να πέφτω, δηλαδή χτες το βράδυ. Τουτέστιν, ήρθε ο φίλος από τη Γαλλία και από εκείνη τη στιγμή, είμαστε σχεδόν ολημερίς μαζί του. Χμμμ. Δεν βοήθησε και πολύ αυτό σαν σκέψη. Και συνεχίζω. Να βγούμε, να πιούμε, να γελάααασουμε με την ψυχή μας, να αναπολήσουμε, να θυμηθούμε, να αγαπηθούμε darling. Σ' έπιασα! Εκεί κάπου κολλάει και το να σκεφτούμε πως είμασταν στη Γαλλία και πως είμαστε τώρα. Δεν είναι ότι θέλω να είμαι όπως ήμουν τότε, σε καμία περίπτωση. Μπορεί να περνούσα τέλεια, αλλά είχα και μπόλικα στο κεφαλάκι μου. Είχα άλλα να αντιμετωπίσω. Και τώρα είμαι μια χαρά, σε όλα αυτά τα υπόλοιπα. Αλλά γιατί δεν νιώθω αυτό το "τέλειο";;;

Χτες το βράδυ κατάλαβα ότι μου λείπει η ξεγνοιασιά. Μου λείπει το χύμα. Όχι το κρασί, αυτό το βρίσκεις εύκολα. Μια δόση ξεγνοιασιάς στην τωρινή μου φάση, αυτό θέλω. Μια τόση δα δόση. Να μπορώ να ευχαριστηθώ πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω και, ενώ τώρα μπορώ, δεν τα ευχαριστιέμαι. Γιατί;;;

Μην είναι τα 27 μου χρόνια;;;

Μην είναι ο καιρός;;;

Μην είναι 10.000, να πάρουμε τον π...ο;;;

Μην είναι το σκατομυαλό που πρέπει όλα να τα περνάει από επεξεργασία, με αποτέλεσμα να χάνει την ουσία; Γιατί δεν το ευχαριστιέσαι μανίτσα μου, την άλλη βδομάδα θα πέσεις πάλι στα ίδια!!!! Προς Θεού, δεν περίμενα την επίσκεψη ενός αλλοδαπού για να πω ότι ΤΩΡΑ μπορώ να κάνω πράγματα. Απλά τώρα γίνεται η σύγκριση. Γιατί δεν μπορώ να είμαι ΕΔΩ όπως ήμουν ΕΚΕΙ;

Σιγά το ερώτημα. Την ξέρω την απάντηση. Απλά ξενερώνω.

Καλή εβδομάδα να έχουμε...

Family planning

"Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός."
Αυτό το ρητό μας βοηθάει να καταλάβουμε πως οι αντιδράσεις του κάθε συνανθρώπου μας, οι τρόποι σκέψης του, τα συναισθήματα και γενικά οι συμπεριφορές του, ακόμα κι αν μοιάζουν με τις δικές μας, είναι τελείως διαφορετικές, διότι εξαρτώνται από διαφορετικά κριτήρια.

Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Εγώ και το blogaki μου. Έχουμε ακούσει ότι μοιάζουμε. Μας έχουν περάσει και για αδελφές (όχι λούγκρες, όχι ψυχές). Μας έχουν πει ότι οι αντιδράσεις μας, ακόμα και οι φάτσες μας, είναι παρόμοιες. Ωστόσο, σε μερικά θέματα (από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα) διαφέρουμε αρκετά! Ας γίνω πιο συγκεκριμένη.

Προγραμματισμός. Εγώ θα μπορούσα να σου παραθέσω και τον όρο που δίνει ο Μπαμπινιώτης, εκείνη θα σου έλεγε να μην χρησιμοποιείς άγνωστες λέξεις. Την έχω στείλει αδιάβαστη πολλάκις, με αποκορύφωμα το να θέλω να κανονίσουμε να πάμε κάπου στις τάδε του μήνα, όπου η τάδε του μήνα ήταν 2 μήνες μετά... (εντάξει, το έκανα και λίγο επίτηδες) Με έχει στείλει αδιάβαστη όταν δεν ξέρει ακόμα τι θα κάνει στα γενέθλιά της, τα οποία και πέφτουν...σε 2 μέρες!!! Ωστόσο, δεν αποτελεί λόγο σύγκρουσης, ίσως είναι καλό από άποψη αλληλοσυμπλήρωσης.

Εκεί που το φχαριστιέμαι απεριόριστα είναι όταν οι συνθήκες μας καλούν, θέλοντας και μη, να κάνουμε πρόγραμμα!!! Εγώ σε δευτερόλεπτο είμαι με το στυλό στο χέρι, εκείνη ακόμα χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο που μας βρήκε τέτοιο κακό!!! Ένα "τέτοιο κακό" μας βρήκε και χτες. Ένας πολύ καλός φίλος (γκου-χου, γκου-χου) μας ενημέρωσε ότι αρριβάρει στο αεροδρόμιο αύριο το μεσημέρι από Γαλλία. Μας ενημέρωσε επίσης ότι θα κάτσει 6 μερούλες. (πρόγραμμα μου μυρίζεται...) Αυτή τη φορά το ανέφερε εκείνη! Κι εγώ, σε δευτερόλεπτα, ήμουν stand-by!!! Ασχέτως που στο μισάωρο νομίζαμε ότι τελείωσαν τα αξιοθέατα και τα αρχαία της Αθήνας....

Που θέλω να καταλήξω;;; Το χτεσινό, και λόγω προγράμματος και λόγω κλίματος, μου έφερε στο νου μια αντίστοιχη συνάντηση πριν από ... πεντέμιση περίπου χρόνια (πότε πήγαν τόσα, Χριστέ μου!!!). Τότε προσπαθούσαμε να μαζέψουμε το μυαλό μας και να κάτσουμε να σκεφτούμε πόσα πράγματα χρειαζόμασταν να πάρουμε μαζί, καθότι φεύγαμε φοιτήτριες στα εξωτερικά... Που μυαλό. Ακόμα και εγώ, αδυνατούσα να φτιάξω πρόγραμμα, δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω και τι θα χρειαστώ από την μαμά πατρίδα. Υπήρχε μεν ο ενθουσιασμός της αναχώρησης, η γοητεία του αγνωστου, αλλά υπήρχε και η μελαγχολία για αυτούς που αφήναμε (πανάθεμά μας), ο φόβος του αγνώστου. Υπήρχε βέβαια και η αδυναμία της συγκατοίκου να φτιάξει πρόγραμμα!!! Αυτή την είχαμε ανέκαθεν!!! Εδώ όμως έπρεπε να γίνει. Μαζεύοντας ότι μας είχε αφήσει ο πανικός, πήρα χαρτί και μολύβι. Ξεκίνησα να γράφω, ανακοινώνοντας συγχρόνως και τις ιδέες μου. Κάποια στιγμή στέρεψα η γυναίκα και είπα να το γυρίσω το φύλλο και να το δώσω στην συγκάτοικο. Στην τελική, για το ίδιο σπίτι κατεβάζαμε ιδέες. Αφού τελείωσε να γράφει τις δικές της ιδέες - απόψεις για τις ανάγκες μας στα ξένα, ξαναγυρίζει το χαρτί σε μένα. Και συνεχίζω να γράφω ακάθεκτη η δικιά σου.

Αυτό το χαρτί αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο για πολλά πράγματα. Καταλαβαίνεις διαθέσεις, καταλαβαίνεις τρόπους σκέψης, καταλαβαίνεις αντιδράσεις και, κυρίως, σε κάνει να θυμάσαι, να αναπολείς.

Θυμάσαι blogaki μου;;;

Αααααχ.....

I am here for your entertainment!!!

Πως μπορεί μια φαινομενικά ήρεμη ημέρα να εξελιχθεί σε ένα νευρόσπαστο απόγευμα, χωρίς να θεωρηθείς κυκλοθυμικός τύπος;;; Εύκολα! Ένδεικτικά αναφέρω την χτεσινή ημέρα...

Προ καιρού σας είχα αναφέρει την περιπέτεια με το δωράκι κουμπαριάς που έκανα το καλοκαίρι που μας πέρασε... Εν ολίγοις, το ρολόι που μου έκαναν δώρο χρειάστηκε να επιδιορθωθεί, καθότι έφυγε ένα κουμπάκι από τα πλαινά του, το οποίο και ρύθμιζε τους χρονογράφους. Μετά από την ασυνεννοησία με τους τεχνικούς και όλο το καλαμπούρι, καταλήξαμε να επιστρέψουμε το ρολόι, προκειμένου (άποψη πωλητή-παπάρα) να μας φέρουνε καινούργιο. Περάσαμε ένα-ενάμιση μηνάκο περιμένοντας να έρθει το ρολόι από τα εξωτερικά, καθυστερούσε λόγω απεργίας των τελωνείων (επίσης άποψη του πωλητή-παπάρα) και μπλα-μπλα-μπλα... Πριν από 2 ημέρες, ο πωλητής τηλεφώνησε στην κουμπάρα μου να πάει να παραλάβει το φρέσκο πράμα... (να ενημερώσω σε αυτό το σημείο ότι το όλο σκηνικό διαδραματίζεται σε πόλη - κόμβο - της επαρχίας, και όχι στην Αθήνα)

Το ρεζουμέ: ο τύπος παρουσίασε το ίδιο ρολόι ως καινούργιο και με περηφάνια το έδωσε στην ανυποψίαστη, προς στιγμήν, κουμπάρα... Όταν η κοπέλα αντιλήφθηκε τι παίζεται και πως παίζει ο τύπος, κόντεψε να γεννήσει (είναι και στον 6ο μήνα). Μα με συγχωρείς, από που νομίζεις ότι κατέβηκα;;;;; Από τον Άρη, τουλάχιστον. Είναι καινούργιο το ρολόι κύριε Γιώργο;;; Βέβαια! Και γιατί στο πίσω μέρος του έχει γρατζουνιές στα σημεία που προ 2 μηνών το ανοίξανε είπαμε;;; Γιατί στο καινούργιο ρολόι αλλάξαμε μόνο τον μηχανισμό και το πάνω κάλυμμα, το κάτω μέρος και το λουράκι έμειναν ίδια. HELLOOOO!!! ΘΑ ΠΑΜΕ ΝΥΧΤΑ!!! Επειδή, αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα κουμπαριάζαμε, ακολούθησε ο καθιερωμένος καβγάς, με τις ορμόνες της κουμπάρας να έχουν μασκαρευτεί σε νεύρα και να κάνουν Απόκριες... Μα καλά ρε φίλε, πίστεψες πραγματικά ότι θα μπορούσες να περάσεις την μούφα;;; Και το έστησες πολύ καλά, δεν αντιλέγω, εγώ το πίστεψα...

Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν ανέχομαι να με κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μου. Καλά, δεν ανέχομαι να με κοροϊδεύουν γενικά, αλλά όχι και μέσα στα μούτρα μου. Οπότε, θα με άκουγε σίγουρα, δεν έπαιζε. Και αν είχε μια πιθανότητα να τη γλυτώσει, ήρθε και με αποτελείωσε. Σήμερα το πρωί πήγε η κουμπάρα να πάρει να λεφτά της πίσω.

(παρένθεση)

Τότε που γινόταν ακόμα το σκηνικό της επιδιόρθωσης, είχα κατέβει και τον είχαμε επισκεφθεί και από κοντά, είχα μιλήσει και μαζί του στο τηλέφωνο. Τύπος άκρως αηδιαστικός, γλοιώδης και τα συναφή, κοιλαρούμπα, ύφος χιλίων καρδιναλίων, που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να σου την πέφτει όταν η γυναίκα του δεν τον βλέπει. Ο δε τύπος είχε συνεχίσει το τρελό πέσιμο και όταν είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. "Τέτοια κουκλάρα κουμπάρα από την Αθήνα (το αιώνιο κόμπλεξ) και να μην την εξυπηρετήσουμε;;;;;" "Και να ξανάρθεις να μας δεις, να σε κεράσουμε καφέ, να ομορφαίνεις το μαγαζί" και άλλα τέτοια ξερατά!

(κλείνει η παρένθεση)

Σήμερα λοιπόν ξεστόμισε το εξής πανέμορφο στην κουμπάρα μου: "Εμείς με την κουμπάρα σου είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο, κρυφά από σένα! Βέεεεβαια... Και τότε μου είχε εκμυστηρευθεί ότι το ρολόι της είχε πέσει από τα χέρια κάτω!!! Κι εγώ το ήξερα, αλλά επειδή εσείς είστε πελάτες, αποφάσισα να σας κάνω την εξυπηρέτηση και να σας το φτιάξω!!!"
Πότε έγινε αυτό ακριβώς καλέ μου;;; Πριν το πέσιμο που της έκανες ή μετά;;; Η γυναίκα σου τι λέει για αυτό;;;;

Ο τύπος το συνεχίζει!!!!! Και αλλάζει όπλα! Σου λέει, αφού δεν πιάνει, να το χοντρύνω... Να βγάλω την Αθηναία (αθηναία ξεστομίζει, τσούλα εννοεί) αναξιόπιστη και ψεύτρα, εκτός από ηλίθια που την έχω βγάλει ήδη!!!! ΟΧΙ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!!

Αύριο λέω να κατέβω μια βόλτα προς τα μέρη του. Έχω πολλές εναλλακτικές στο κεφάλι μου.

1. Θα σταθώ απέναντι από το μαγαζί, θα περιμένω να γεμίσει, όταν γεμίζει θα ορμήσω μέσα και θα μας ακούσουν και οι περαστικοί. Αυτή η λύση έχει πολλά θετικά. Θα ομορφύνει το μαγαζί που θα μπω μέσα. Θα αυξηθεί κατακόρυφα η πελατεία. Μη σου πω ότι θα στήσουμε ένα τραπεζάκι απέξω, να κόβουμε εισητήρια και να ψήνουμε ποπ-κορν...

2. (φιλική παρέμβαση της Ο.) Θα μπω στο κλίμα, θα περιμένω να νυκτώσει, θα ντυθώ αναρχικός, θα του σπάσω το τζάμι. Εδώ το θετικό είναι ότι μπορεί να τσιμπήσω και το Dior με τα διαμαντάκια που έχει στην βιτρίνα. Το αρνητικό; Άντε τώρα να εξηγήσεις ότι συμμετέχεις στο καρναβάλι...

Χμμμ. Εσείς τι λέτε;;; Καμιά καλή ιδέα παίζει;;;;