Thursday, November 30, 2006

C'est un beau roman, c'est une belle histoire...


Σήμερα το πρωί το άκουσα και μου έχει καρφωθεί στο κεφάλι... Δυστυχώς δεν το έχω για να το μοιραστώ μαζί σας, αλλά όσοι το γνωρίζουν είμαι σίγουρη ότι το σιγοτραγουδάνε ήδη. Είναι μια όμορφη ιστορία μεταξύ 2 ατόμων - αν δε με γελούν τα αυτιά μου και τα γαλλικά μου - που συναντήθηκαν και το επόμενο πρωί αποχωρίστηκαν. Το γιατί δεν μας το λέει. Είναι πολύ μελαγχολικό, αλλά ήταν ό,τι πρέπει για ένα πρωινό σαν το σημερινό.
Η φαντασία μου πιάνει δουλειά κάθε πρωί νωρίτερα από μένα και σήμερα είχε θέμα. Το τρόλλευ μεταμορφώθηκε σε πλωτό μέσο κι εγώ βρέθηκα εν μέσω ενός ποταμού κάπου στην Γαλλία. (Όλα αυτά με αφορμή ένα πρόσφατο email.) Ο ήλιος έλαμπε και αντικατοπτριζόταν στα καθαρά νερά του ποταμού, ο οποίος λαμπίριζε με παιχνιδιάρικη διάθεση, λες και έπαιζε κρυφτό. Ο κόσμος γύρω μου δεν ήταν η καθημερινή παρέα μου καθώς πηγαίνω στην δουλειά, ήταν και εκείνοι τουρίστες που απολάμβαναν μοναχικά την βόλτα τους. Κάποιοι κοιτάζονταν. Κάποιοι θαύμαζαν τη θέα και απολάμβαναν το τοπίο, κάνοντας άλλα ταξίδια με το μυαλό τους. Κάποιοι σιγοψιθύριζαν μαζί μου το τραγουδάκι που ακουγόταν ως συντροφιά στο ταξίδι μας. Και έφερναν στο μυαλό μια τέτοια δική τους ιστορία. Εγώ; Εγώ τους παρατηρούσα. Έναν-έναν. Προσπαθούσα να καταλάβω τι σκέφτονται, που ταξιδεύουν, που ήταν πριν, που σκοπεύουν να φτάσουν.
Και μετά κοίταξα τον εαυτό μου. Και κατάλαβα ότι δεν με απασχολεί τόσο το που ήμουν ή το που θέλω να φτάσω. Με απασχολεί περισσότερο το γεγονός ότι απολαμβάνω το ταξίδι όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Και χαμογέλασα...

Tuesday, November 28, 2006

This is what it feels like...



Το ερώτημα προέκυψε σήμερα το πρωί. Οι απαντήσεις μαζεύονταν για μήνες. Και σήμερα ήρθαν και κατέκλυσαν την σκέψη μου. "Τι απέκτησες μετά από έναν χρόνο απασχόλησης στο γραφείο μας;" Η πρώτη απάντηση που σοφά έθεσε η Ο. θα μπορούσε να κλείσει σε μια λέξη ένα μέρος μόνο των δικών μου σκέψεων. "Κουσούρια..." Ναι, απέκτησα κι απ' αυτά. Απέκτησα νεύρα. Παράπονο δεν έχω. Αλλά απέκτησα κι άλλα. Και αυτά τα άλλα είναι που με κρατάνε εδώ.
Ένα νέο αντικείμενο. Και πολύ ενδιαφέρον μάλιστα.
Αντοχές στα δύσκολα. Στα πιο δύσκολα από αυτά που είχα περάσει έως τώρα.
Αυτοσυγκράτηση. Μπόλικη! Πολλές φορές βρέθηκα σε φάση που έλεγα "κρατήσου. Για το καλό όλων και κυρίως το δικό σου."

Έμαθα πώς δεν θέλω να καταλήξω. Δεν θέλω να φτάσω σε κάποια στιγμή της ζωής μου που η εργασία θα μου προσφέρει μόνο γκρίνια. Που θα σηκώνομαι το πρωί με μόνο σκοπό της μέρας μου να περάσω άλλες 8 ώρες σιχτιριάζοντας την ώρα και τη στιγμή. Που θα αναλώνομαι στο να κρίνω ανθρώπους, που ΕΓΩ επιλέγω (από ανάγκη) να αντιμετωπίζω, και καταστάσεις, τις οποίες ΕΓΩ επίλεγω (από συνήθεια) να βιώνω.

Κατάλαβα επίσης πως είναι σημαντικό να έχεις ωραίους ανθρώπους γύρω σου. Ακόμα και το χειρότερο περιβάλλον μπορεί να αλαφρύνει, όταν υπάρχουν κάποιοι που κινούνται στα ίδια μήκη τρέλας με εσένα.

Γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους. Διαφορετικών φασμάτων, διαφορετικών επιπέδων.
Γνώρισα και ανθρώπους που μπορούν να σε φέρουν στα άκρα σου. Μερικοί το κάνουν άθελά τους. Άλλοι πάλι, επίτηδες. Οι πρώτοι είναι χειρότεροι, γιατί μαζί με εκείνους πρέπει να αντιμετωπίσεις και την άγνοιά τους.

Είδα πως στις πιο άσχημες στιγμές της ζωής, βγαίνει μια απίστευτη ανθρωπιά. Και στις καλύτερες, μια απίστευτη μουρμούρα.

Άκουσα πως το χειρότερο πράγμα που μπορείς να πάθεις είναι να συνταξιοδοτηθεί το μυαλό.
Έμαθα πως σκέφτονται μερικοί εργοδότες: "Τους υπαλλήλους τους έχεις στα πόδια σου, όταν δεν τους πληρώνεις..." Ενδιαφέρουσα άποψη, δεν βρίσκεις;

Να θυμηθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου μερικά από τα παραπάνω συχνότερα.

Monday, November 27, 2006

Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις...


Μέρες τώρα ψάχνω την έμπνευση...Και δεν την βρίσκω. Τώρα θα μου πεις, πρωί Δευτέρας την βρήκες; Εντάξει, δεν την βρήκα ακριβώς, αλλά την έχω εντοπίσει και την κοιτάω απέναντί μου. Τι είναι η έμπνευση είπαμε; Αυτός ο γλόμπος του αγαπημένου μας Κύρου; Θα μπορούσε. Ούτως ή άλλως, είναι η πιο πετυχημένη απεικόνιση της έμπνευσης (για μένα!).
Έμαθα αρκετά αυτό το ΣΚ.
Έμαθα ότι όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής τους, τα χάνουν. Κάνουν πράγματα που αν τα καλοσκεφτούν, θα γελάνε 3 μέρες. Και έρχεσαι εσύ και τα μαθαίνεις και αναρωτιέσαι: Μα καλά! Τι σκέφτεται τώρα αυτός; Και καλά να τα σκέφτεται. Γιατί δεν μας κάνει την χάρη να τα κρατάει για τον εαυτό του; Όχι! Εκεί... Τώρα θα μου πεις, επειδή εσένα σου ακούγονται περίεργα - να μην πω κουλά - αυτό δεν σημαίνει ότι εκείνος δεν έχει κάποια λογική στο κεφαλάκι του όταν τα κάνει. Ναι, αλλά γιατί τώρα; Γιατί έτσι; Γιατί, γενικώς; Οπότε, μήπως είναι καλύτερα να μην τα είχα μάθει; Μπα. Απλά ελπίζω να μην μάθω κι άλλα, που μπορεί να είναι χειρότερα. Στα οποία θα πρέπει να πάρω θέση...
Έμαθα ότι οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα. Γιατί, δεν το ήξερα; Το ήξερα βέβαια. Απλά το επιβεβαίωσα για ακόμη μια φορά. Πάρτε όποια γυναίκα θέλετε για παράδειγμα! Ακόμη και εσάς, τις αναγνώστριες. Τουλάχιστον το 90% θα συμφωνήσει μαζί μου. Και ο όρος "περίεργα"¨είναι στα πλαίσια του ευγενικού εκφράζεσθαι. Το Σάββατο είχα κανονίσει να πάω στα μπουζούκια. Ναι, μερικές φορές μου συμβαίνει... Η παρέα ήταν καλή και αυτός ήταν και ο μόνος λόγος που συμφώνησα, διότι το σχήμα δεν μου έλεγε και πολλά. Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι η κολλητή μου, μου έκανε ολόκληρη μανούρα που δεν της είπα να έρθει (παρένθεση: η ίδια κολλητή πριν ένα μήνα δήλωσε ότι δεν θέλει να ξαναπατήσει σε τέτοια μέρη και απορούσε με εμένα που πατούσα!), τελικά καταλήξαμε στο εξής συμπέρασμα: ένας άντρας φταίει για όλα! Ένας άντρας που ξανάρθε και μας έκανε να δούμε πιο καθαρά τα πράγματα - ή πιο θολά - και να αποφασίσουμε ότι τα μπουζούκια είναι η καλύτερη διέξοδος! Ο καλύτερος τρόπος να εκφραστούμε για αυτά που περνάμε! Αμέ... Και λέω, εντάξει. Ευπρόσδεκτη! Και εκείνη είναι που μου έφερε την ιδέα στο μυαλό. Όταν της ανέφερα ότι και η τάδε ήθελε να έρθει, αλλά δεν της έκατσε τελικά, μου λέει το εξής φοβερό: Κατάλαβα... Για να θέλει η κοπέλα να έρθει στα μπουζούκια, έχει τραβήγματα με τον τάδε πάλι, ε; Και είχε τόσο δίκιο! Έτσι ήταν! Μήπως είναι ένας καλός τρόπος να ξεδώσεις τελικά; Γιατί, πως αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός ότι ακόμα και άτομα που δεν ακούν τέτοια μουσική, έχουν αδυναμίες σε τέτοιους τραγουδιστές, καλά κρυμμένες, ώσπου να έρθει ένας άντρας - και μια γυναίκα αντίστοιχα - και να τους τις βγάλει στην επιφάνεια! Αυτό είναι!
Ανακάλυψα πλευρές ανθρώπων που δεν τις γνώριζα ή που δεν είχα την ευκαιρία να τις γνωρίσω έως τώρα...
Κι έριξα μια salsa που θα μου μείνει για μέρες...

Tuesday, November 21, 2006

Ξύπνα Pieta, ξύπνα.

Και ξανακατέβασε τα δυο σου πόδια στη γη. Ξαναγύρνα στην άμυνα. Θα τα καταφέρεις;
Θα προσπαθήσω τουλάχιστον...

I'm alive.

Πολλές-πολλές σκέψεις. Για τη ζωή κυρίως. Για τις αντιδράσεις μας.
Το πιο δύσκολο μάθημα στη ζωή είναι να ξέρεις ποιά γέφυρα να περάσεις και ποιές γέφυρες να κόψεις.

Το μεγαλύτερο πάθημα στη ζωή είναι να έχεις περάσει τις λάθος γέφυρες. Και να έχεις κόψει τις λάθος γέφυρες. Αλλά αυτό είναι κάτι που κάνουμε όλοι μας. Το ερώτημα είναι πως μια λάθος γέφυρα μπορεί να σε φέρει μπροστά στην σωστή. 'Η να σε κάνει να καταλάβεις πως η γέφυρα που αφήσες πίσω σου πρέπει να κοπεί. Για το καλό σου. Γιατί αν δεν την κόψεις, το ρισκάρεις. Υπάρχει πάντα η περίπτωση να ξαναβρεθείς μπροστά στην ίδια γέφυρα. Και τότε θα είναι πιο δύσκολο να αποφασίσεις να μην την περάσεις. Αλλά θα είναι και μεγαλύτερη η δοκιμασία. θα μάθεις περισσότερα για τις αντιστάσεις σου. Για τον εαυτό σου. Σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που γίνεται το λάθος. Γιατί σπάνια θα κάτσεις να σκεφτείς την βαθύτερη αιτία που σε κάνει να την ξαναπεράσεις την γέφυρα. Καθώς κι εκείνη που σε κράτησε να μην την περάσεις. Εκεί είναι το μεγάλο κόλπο.

Μην νομίζεις. Κι εγώ έχω βρεθεί πολλές φορές σε τέτοιες φάσεις. Και πλέον - επειδή μπορώ να διακρίνω κάποιες φορές - ποιές καταστάσεις τείνουν να γίνουν γέφυρες (παλιές κυρίως), εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να μην βρεθώ μπροστά τους. Αλλά δεν μπορώ και να τις κόψω. Για να είμαι σίγουρη. Προτιμώ να δοκιμάζω τον εαυτό μου. Να φτάνω στην άκρη της γέφυρας, να κοιτάω το πανέμορφο μονοπάτι - γιατί σίγουρα θα είναι πανέμορφο, ελκυστικό - και να λέω, μπα, καλά είμαι κι εδώ. Γιατί το μονοπάτι το ξαναπέρασα. Ήταν και τότε ελκυστικό. Τότε ήταν πολύ περισσότερο. Αλλά κατέληξε σε ελεύθερη πτώση. Μερικά καταλήγουν και σε αναγκαστική προσγείωση. Τότε προτίμησα να διαλέξω εγώ πότε και πως θα πέσω. Τώρα μπορεί να μην έχω την ίδια πολυτέλεια. Μα θα μου πεις, που το ξέρεις ότι θα χρειαστεί να ξαναπέσεις; Δεν το ξέρεις. Το ρισκάρεις. Τότε είναι που πρέπει να έχεις σώας τας φρένας! Και να πατήσεις φρένο. Θα πρέπει όμως να έχεις κάτι να σε κρατήσει; Ο φόβος πως λειτουργεί; Σε σπρώχνει να το διαβείς; Ή σε τραβάει σα μαγνήτης πίσω στη φωλιά σου; Είναι τρομακτικό τι σκέψεις έρχονται και φεύγουν σε τέτοιες στιγμές. Είναι τρομακτικό πόσο λάθος μπορεί να σκεφτόμαστε σε τέτοιες στιγμές. Σπάνια σκεφτόμαστε αυτά που έχουμε, πάντα σκεφτόμαστε αυτά που δεν έχουμε. Και την περνάμε την γέφυρα. Και φτου κι απ' την αρχή.

Αυτό το post είναι αφιερωμένο, με πολύ-πολύ αγάπη.

Monday, November 20, 2006

I feel it in my fingers...

...
I feel it in my toes
Love is all around me
And so the feeling grows.
It's written on the wind
It's everywhere I go
So if you really love me
Come on and let it show...

You know I love you, I always will
My mind's made up by the way that I feel
There's no beginning, there'll be no end
'Cause on my love you can depend

I see your face before me
As I lay on my bed
I cannot get to thinking
Of all the things you said
You gave your promise to me and I gave mine to you
I need someone beside me in everything I do

Come on and let it show...

Και ο Θεός βοηθός...

Ολόκληρο το ΣΚ σε μια παράγραφο!

Κάτι τέτοιες μέρες ψάχνω την έμπνευση και δεν την βρίσκω. Δεν είναι να πεις ότι δεν έχω κέφια ή ότι έχω κέφια. Είναι μια ενδιάμεση κατάσταση.

Το Σαββατοκύριακο είχε από όλα. Και ξεκίνησε από την Παρασκευή, όπως πρέπει. Βόλτα στα ήρεμα μέρη της Αθήνας, την ίδια στιγμή που άλλα μέρη της βογγούσαν από τα επεισόδια. Κρασάκι και μαστίχα σε μια γωνιά της Πλάκας, στο στέκι. Μετά, θεατράκι με τις κολλητές. Και ύπνος. Μπόλικος ύπνος. Σάββατο πρωί, η αναγκαστική εξόρμηση στην Ερμού για ένα δωράκι. Αγοραφοβία με έπιασε. Βουρ πίσω. Παιχνιδάκια με την κόρη της κολλητής. Ζυγαριά: μείον 2 κιλά. Σε αυτή την ηλικία τα παιδιά είναι απόλαυση... Καφεδάκι με την κολλητή, νεάκια, κουτσομπολιά. Και μετά, ηρεμία. Home alone. Τι καλύτερο; Σάββατο βράδυ, μουσικούλα, μια πρόχειρη μακαρονάδα. Να έχει και το μυαλό λίγη ώρα να σκεφτεί. Να επεξεργαστεί. Να δει τι θέλει, τι δεν θέλει. Να σκεφτεί τι κάνει. Τι δεν κάνει. Να θυμηθεί, να ξεχάσει. Μερικές φορές πιστεύω ότι στην μανία μας να προλάβουμε τα πάντα και να κάνουμε όσο πιο πολλά μπορούμε, ξεχνάμε να δώσουμε αυτή την ευκαιρία στον εαυτό μας. Ξεχνάμε να τα πούμε λιγάκι με τον εαυτό μας.

Την Κυριακή είχε αγώνα δρόμου. Δεν τα μάθατε; Βέβαια. Τι λέγαμε πριν; Αυτό! Να προλάβεις να τα κάνεις όλα! Και να βγεις για φαγητό με τους κουμπάρους, και να προλάβεις να πας στον γάμο, και να αράξεις και το βραδάκι με παρείτσα για dvd και αμαρτίες πάνω από μία πίτσα! Αμέ... Μόνο που φαίνεται ότι το μυαλό δεν είχε χορτάσει από την χτεσινή περισυλλογή και ήθελε κι άλλο. Που να με πάρει ο ύπνος. Πάμε πάλι.

Τουλάχιστον μπορώ να πω ότι σε σχέση με τα προηγούμενα Σαββατοκύριακά μου, αυτό εδώ ήταν πιο γεμάτο. Πιο ποικιλλόμορφο. Ωραία ήταν. Τώρα τι κάνουμε. Που το μυαλό, απο την πολύ την σκέψη, έχει κατεβάσει διακόπτες. Έχει μείνει στις ωραίες στιγμές που πέρασε. Θα τα καταφέρουμε, έχουμε περάσει και πιο δύσκολα! Καλή δουλίτσα λοιπόν...

Friday, November 17, 2006

Εδώ Πολυτεχνείο! Εδώ Πολυτεχνείο!

Ανέκαθεν μου έκανε κλικ αυτή η μέρα. Και μάλλον όχι επειδή είναι μια μέρα που κάποτε δεν είχα σχολείο, κάποτε δεν είχα σχολή και σήμερα μου γλυτώνει ώρες εργασίας λόγω πορείας και εκδηλώσεων. Δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι θα μπορούσα να κάτσω να σου αναλύσω στο 100% τα γεγονότα εκείνης της εποχής, γιατί δυστυχώς δεν έχω ασχοληθεί όπως πρέπει. Την γενική εικόνα ξέρω. Και λίγο παραπάνω. Αυτό που πάντα αναρωτιόμουν και αναρωτιέμαι κάθε χρονιά τέτοια μέρα είναι τι εικόνα θα είχε μια παρόμοια κατάσταση αν γινόταν σήμερα. Κι αν δεν είχαμε το "πρότυπο" της τότε εικόνας. Το καλό σενάριο στο μυαλό μου είναι ότι θα γινόταν κάτι αντίστοιχο. Το κακό σενάριο, δεν θα το αναφέρω καν, γιατί είναι πολύ κακό και δεν θα τιμούσε κανέναν απο εμάς. Κι απ' την άλλη, ποιός δεν έχει σκεφτεί ούτε μια φορά πως θα ήταν να βρισκόταν μέσα στο Πολυτεχνείο εκείνη την ημέρα;

Δώδεκα ώρες πριν από την εισβολή,η Συντονιστική Επιτροπή κοινοποίησε στους 25 δημοσιογράφους, που κάλεσε στο Πολυτεχνείο, ένα κείμενο, όπου διατυπώνονταν οι διαμορφωμένες εκείνη τη στιγμή θέσεις της φοιτητικής κοινωνίας. Το κείμενο (που το διάβασε μια εκπρόσωπος των φοιτητών) είναι η Διακήρυξη της Συντονιστικής Επιτροπής:

Οι φοιτητές απ' όλες τις σχολές στη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος συνειδητοποιήσαμε, πως τα προβλήματά μας, σχετικά με τον εκδημοκρατισμό της Παιδείας και τη λειτουργία του Εκπαιδευτικού συστήματος, δεν λύνονται χωρίς την αλλαγή της συγκεκριμένης πολιτικής καταστάσεως. Αρχίζοντας έτσι πολιτικό αγώνα οι φοιτητές και οι Έλληνες εργαζόμενοι, που κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, ξεκαθαρίζουν τις θέσεις τους και καλούν τον ελληνικό λαό να συσπειρωθεί γύρω τους και ν' αγωνισθεί μαζί τους ως την τελική νίκη.
1.Πρωταρχική προϋπόθεση για την επίλυση όλων των λαϊκών προβλημάτων θεωρούμε την άμεση παύση του τυραννικού καθεστώτος της Χούντας και την παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας.
2.Η εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας συνδέεται αναπόσπαστα με την εθνική ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα, που χρόνια στήριζαν την τυραννία στη χώρα μας. Η πλατιά κινητοποίηση του Ελληνικού λαού κι η εκδήλωση συμπαράστασης απ' όλες τις γωνίες της Ελλάδας είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους επεχείρησαν να μας δυσφημήσουν.
Ελληνικέ λαέ, ο αγώνας γύρω από τη λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία σήμερα συνίσταται στις άμεσες μαζικές διεκδικήσεις, στα οικονομικά, επαγγελματικά και κοινωνικά σου προβλήματα με απεργιακούς αγώνες, με μαζικές κινητοποιήσεις, με συλλαλητήρια, με προοπτική τη γενική απεργία για την ανατροπή της Δικτατορίας. Η παρουσία μας εδώ αποτελεί κέντρο συσπείρωσης, κινητοποίησης και μαζικοποίησης του λαϊκού αγώνα.
Όλοι ενωμένοι στον αγώνα για τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία.

Αυτές είναι οι θέσεις των φοιτητών τότε. Θα μου πεις, άλλο καθεστώς, άλλες ανάγκες, άλλες θέσεις. Δεν θα ήθελα να πάρω θέση επί του θέματος. Τουλάχιστον όχι υπό αυτή τη μορφή. Θα αρκεστώ στο να παραθέσω ένα ποίημα. Δίνει μια καλή ιδέα για το που στέκομαι σε σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Κι ας περιέχει λέξεις που για τη σημερινή γενιά είναι ... "άκαιρες".
Η Πόρτα του Πολυτεχνείου
Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο -όρκο της νιότης,της ζωής ,της λευτεριάς,
όρκο του ονείρου και της πράξης.
Γιάννης Ρίτσος
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.

Thursday, November 16, 2006

Χαμηλές πτήσεις

Όλα καλά είναι. Αλήθεια. Δεν θα έπρεπε να έχω παράπονο. Κι όμως αγαπητοί μου συγκάτοικοι. Το σύστημα βαράει κόκκινο! Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και δεν μπορώ να το ελέγξω. Help! Τι να κάνω; Δεν είναι τόσο εύκολο να περιοριστεί το φαινόμενο. Προσπαθώ. Αλήθεια, το προσπαθώ. Αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι, κάθε φορά που περνάω πραγματικά καλά, την αμέσως επόμενη στιγμή, με πιάνει κρίση. Ξεκινάει με άγχος, μια ανησυχία, μια ανασφάλεια. Αχ, αυτή η ανασφάλεια. Και δεν καταλαβαίνω. Η εξέλιξη μου έχει δείξει ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή και τίποτα δεν μας χαρίζεται. Πάντα πρέπει να προσπαθείς. Πάντα να είσαι έτοιμη για νέες περιπέτειες. Μα φτάνει ένα σημείο που λες ότι τώρα θέλω να ηρεμήσω, να χαλαρώσω και να το απολαύσω βρε αδελφέ. Αλλά όχι! Πότε θα καταλάβω τον εαυτό μου επιτέλους; Είμαι άνθρωπος της οργάνωσης, θέλω να πατάω γερά και στα δυο μου πόδια και να αισθάνομαι όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σιγουριά. Τόσο σε προσωπικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Καλά, το επαγγελματικό το βγάζω απ' έξω προς το παρόν, είναι ιδιάζουσα περίπτωση. Και να΄μαι λοιπόν, να πετάω στα σύννεφα. Πως μπορείς να ευχαριστηθείς αυτή την πτήση, με τον φόβο της ανώμαλης προσγείωσης; Το χω ξαναπάθει. Αυτό βέβαια ήταν ελεύθερη πτώση. Αλλά το διάλεξα εγώ. Τώρα, ο φόβος μου έγκειται στο ο,τι μπορεί να το διαλέξει κάποιος άλλος; Και τα παίρνω ακόμα περισσότερο που αυτός ο άλλος, ο οποιοσδήποτε άλλος, έχει τέτοια "εξουσία" πάνω μου. Στο θέμα μας. Πως αποβάλλεται αυτό το συναίσθημα; Όσο πιο καλά περνάω, τόσο πιο πολύ φοβάμαι. Μα θα μου πεις, λογικό δεν είναι; Αν δεν περνούσες καλά, δεν θα φοβόσουν! Τι είχαμε, τι χάσαμε. Ναι. Αλλά... Οι άνθρωποι αγχώνονται όταν τα πράγματα δεν είναι καλά. Όχι όταν είναι. Ε; Χμμμ....
Συμπέρασμα: επιλέγουμε τις χαμηλές πτήσεις, προκειμένου να είναι ομαλότερη η πτώση; Εγώ όχι. Πετάω ψηλά. Και θα συνεχίσω να πετάω. Κι ας πέσω. Θα είναι τόσο ωραίο το ταξίδι που στο τέλος αυτό θα μείνει. Και που ξέρεις; Μπορεί να προσγειωθώ και στα μαλακά. Οι χαμηλές πτήσεις δεν είναι για μένα. Αν είναι να μην έχω και τα δυο μου πόδια στη γη, τότε προτιμώ να βρίσκομαι ψηλά. I' ll take my chances. Κρίση ήταν και πέρασε.

Wednesday, November 15, 2006

Εργασία και χαρά!

Σήμερα όλα μοιάζουν λίγο καλύτερα. Το μόνο που επιτρέπω ως προβληματισμό στο κεφάλι μου είναι κάτι που μου ήρθε από τα χτες. Και αυτό το κάτι μπορεί να το ονομάσω "ελευθερία έκφρασης" ή και "ελευθερία σκέψης". Χτες έβλεπα μια εκπομπή - το ποιόν της δεν με απασχολεί - ο μόνος λόγος που την έβλεπα ήταν το γεγονός ότι ήταν live μέσα από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Και αυτό μου τράβηξε την προσοχή και έκατσα και το είδα. Το μόνο που μου έμεινε στο τέλος είναι αυτός ο προβληματισμός. Ας γίνω λίγο πιο σαφής. Αυτές οι γυναίκες έχουν βρεθεί εκεί μέσα για κάποιον λόγο. Προφανώς. Άλλες έχουν διαπράξει σοβαρά εγκλήματα και δεν σκοπεύω να ασχοληθώ με αυτές. Δεν με αφορούν. Άλλες είναι εκεί κατά λάθος. Αυτό το πιστεύω. Ένα μικρό ποσοστό σίγουρα πληρώνει αμαρτίες άλλων. Και υπάρχει και ένα ποσοστό που απλά "βρέθηκε στο λάθος μέρος, την λάθος στιγμή". Δεν λέω. Ηθελέσ'τα και παθέσ'τα. Ωστόσο, όλες τους εχτές μου έδωσαν την εντύπωση ότι τους έπνιγε ένα συναίσθημα να μιλήσουν. Να ακουστούν. Να φωνάξουν. Να εκφραστούν. Να παραπονεθούν. Να αδικήσουν. Κι ύστερα ήρθε ο προβληματισμός. Λίγο πριν από τις μέλισσες. Τελικά, μήπως με την φυλάκιση του σώματος, φυλακίζεται και το μυαλό; Φυλακίζεται και η σκέψη; Έτσι πρέπει να γίνεται; Επειδή κάποια στιγμή της ζωής σου έπαιρνες πρέζα, τώρα σου βαράμε ισόβια και δεν έχεις το δικαίωμα να ακουστείς ξανά; Αυτοί οι άνθρωποι απειλούν πραγματικά την κοινωνία μας; Δεν ξέρω πραγματικά. Δεν θέλω να θεωρηθεί ότι υποστηρίζω την πρέζα ή τις καταχρήσεις - τις παράνομες δηλαδή. Προς Θεού. Απλά προβληματίζομαι. Και ζητώ την βοήθειά σας.

Κάποτε συζητούσα με τον αγαπημένο μου φίλο Κ. και υπερασπιζόμουνα με νύχια και με δόντια το ότι δεν μπορώ να δεχτώ το γεγονός ότι η σκέψη μας είναι ελεγχόμενη. Ότι οι ηγέτες, τα μέσα ενημέρωσης, γενικά όλα αυτά που περνάνε σε εμάς, η τηλεόραση κυρίως, τείνουν στο να μας υποδεικνύουν τι να σκεφτούμε. Κι εμείς, σαν καλά παιδιά, το κάνουμε. Μα δεν γίνεται λέει εν γνώση μας. Ε, όχι. Συνεχίζω να μην συμφωνώ. Όσο κι αν προσπαθούν να μας επηρεάζουν όλα αυτά τα μέσα, όσο κι αν μας καθοδηγούν, μέχρι ενός σημείου, δεν μπορεί κανείς - μα κανείς - να πει με απόλυτη σιγουριά ότι μπορεί να γνωρίζει τι σκέφτομαι σε δεδομένη στιγμή. Δεν μπορεί κανείς να ελέγξει τι σκέφτομαι σε δεδομένη στιγμή. Όσο και να με έχει επηρεάσει για να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο, πως μπορεί να είναι σίγουρος ότι τελικά εγώ το σκέφτομαι; Δεν λέω, έχω επηρεαστεί. Αλλά την κριτική μας σκέψη πότε την θάψαμε; Να ζήσουμε να την θυμόμαστε; Μήπως τελικά πέφτεις στο τρυπάκι αλλά σε κάποια φάση ξυπνάς και λες, κοίτα κει να δεις που λίγο ακόμα και θα το πίστευα αιωνίως! Μήπως αυτό έχω πάθει και με το χτεσινό; Μήπως να σταματήσω να σκέφτομαι για σήμερα;

Είπαμε. Έχει πολύ ωραία μέρα έξω. Κι εγώ έχω περάσει ένα ολόκληρο οκτάωρο να προσπαθώ να τελειώσω ένα post. Κι αυτό με διακεκομμένες σκέψεις. Αν βγάλετε συμπέρασμα, θα είμαι χαρούμενη. Τουλάχιστον.

Tuesday, November 14, 2006

Βουρρρρ!

Τι να πει κανείς; Έρχονται στιγμές στη ζωή που οι καταστάσεις δεν σου επιτρέπουν να ασχοληθείς με κάποια θέματά σου όπως εσύ θα ήθελες. Και αντ' αυτού, εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε μέλη της οικογένειάς σου, σε φίλους, σε κάποιον τέλος πάντων διαθέσιμο. Όχι πως εκείνοι δεν έχουν όλη την καλή διάθεση να σε εξυπηρετήσουν, αλλά τελικά καταλήγω ότι τις περισσότερες φορές είναι καλύτερο να παίρνεις το θέμα πάνω σου. Και ίσως καταφέρεις και το λύσεις. Τις τελευταίες μέρες είχε προκύψει ένα θέμα με ένα προσωπικό μου αντικείμενο, το οποίο έπρεπε να λυθεί από τον εξουσιοδοτημένο αντιπρόσωπο της εταιρίας. Ο υπάλληλος εκεί - ως άλλος καρδινάλιος - με ενημέρωσε ότι το service λειτουργεί Δευτέρα ως Παρασκευή 10 - 16. Για ποιούς; Για τους αργόσχολους; Για τους άνεργους; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι αργόσχολοι και οι άνεργοι μπορούν να να φέρουν τα αντικείμενα που εσύ εμπορεύεσαι; Προς Θεού. Μην νομίζετε ότι εγώ μπορώ! Δώρακι κουμπαριάς. Τέλος πάντων. Το θέμα μας είναι απλό. Στέλνεις το εμπόρευμα στον νόμιμο αντιπρόσωπό του για να το επιδιορθώσει και εκείνος το κάνει χειρότερο. Εδώ είναι η στιγμή που λες, το παίρνω επάνω μου. Έτσι και έκανα σήμερα η καλή σου. Αλλά πλέον με πολλά νεύρα. Πως λες ότι μαζεύεις όλα τα νεύρα του μήνα και τα πληρώνει ένας συγκεκριμένος; Αυτό! Αλλά το χάρηκα. Τουλάχιστον έκανα την δουλειά μου. Λέμε τώρα.

Monday, November 13, 2006

Σήμερα γάμος γίνεται!

Σήμερα έχω ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία λέω όλα καλά, από την άλλη με τρώει μια ανησυχία. Θα βάλω λοιπόν τα δυνατά μου να επικρατήσει το "όλα καλά". Και πως θα γίνει αυτό; Εύκολα!
Το Σάββατο είχα να πάω σε ένα γάμο. Περίεργη φάση, γιατί ο γαμπρός είναι καθολικός και ο γάμος θα γινόταν στην καθολική εκκλησία στην Πανεπιστημίου. Ετοιμάζομαι η δικιά σου, αφού έχω περάσει μια ολόκληρη μέρα στο τρέξιμο - για πολλούς και διαφόρους λόγους - και βγαίνω στους δρόμους για να βρω ταξάκι. Μάλιστα. Κρύο. Σκοτάδι. Κι αγωνία. Εκείνη την στιγμή με καλεί η φίλη Β., η οποία προφανώς έχει ήδη φτάσει στην εκκλησία και μου φτιάχνει - κι άλλο - τη μέρα! Να πεις στον ταξιτζή ότι το Σύνταγμα έχει κλείσει! Να σε φέρει από αλλού! Μα γιατί έχει κλείσει το Σύνταγμα απογευματιάτικο καλέ; Τι ρωτάω κι εγώ η αφελής... Στην Ελλάδα βρίσκεσαι... ΟΚ! Να τον ο ταριφούλης, μπαίνω στα ζεστά. Θέλω να πάω εκεί, αλλά να πάμε από εκεί γι' αυτό και γι' αυτό... Αν το έλεγα σε εσάς, ίσως με ακούγατε. Πόσα εγκεφαλικά μπορείς να πάθεις όταν η ώρα είναι παρά 20, ο γάμος είναι ακριβώς, θέλεις να φτάσεις στην ώρα σου για να μην είσαι το άτομο το οποίο θα κοιτάξουν όλοι από το τρίξιμο της πόρτας, καθώς θα μπαίνεις ως άλλη νύφη στην εκκλησία χωρίς τον γαμπρό, δεν θα ξέρεις που να πας να κάτσεις, δεν θα βρίσκεις τους γνωστούς σου και γενικά θα έχει αρχίσει καλά η βραδιά, και βλέπεις την Συγγρού γεμάτη από κόκκινα φωτάκια (ούτε τα Χριστούγεννα τόσα), ακριβώς επειδή ο ταρίφας προτίμησε να μην σε ακούσει;;;;; Τόσα έπαθα κι εγώ. Αφού το είπα στον εαυτό μου. Αν δεν φτάσω στην ώρα μου, δεν τον πληρώνω! Αλήθεια. Έχε χάρη! Έχε χάρη που αποφάσισα να μην χαλαστώ για ακόμη έναν κουφό άνθρωπο. Έχω κι έναν γάμο να πάω. Μην μπω κι αρχίσω να τους βαράω όλους από τα νεύρα λες και μου κλέψανε τον άντρα! Τέλος πάντων. Στην ώρα μου έφτασα. Εντάξει. Και ο γάμος και το γλέντι ήταν σε καλό κλίμα. Υπέρ-καλό θα έλεγα. Και έβγαλα κι ένα συμπέρασμα. Καλά, πολλά έβγαλα, αλλά αυτό ήταν κάτι το οποίο δεν είχα ξανασκεφτεί. Πιστεύω ακράδαντα ότι, είτε πρόκειται για ζευγάρια που θα ευτυχήσουν είτε για ζευγάρια που θα χωρίσουν είτε για ζευγάρια που θα σφαχτούν σε ένα μήνα-ποιός το ξέρει, υπάρχει μια στιγμή που όλοι τους μοιάζουν ευτυχισμένοι. Εκείνη η στιγμή που σηκώνεται το ζευγάρι να χορέψει. Δεν ξέρω αν επηρεάστηκα από το συγκεκριμένο ζευγάρι, αλλά αυτή η εντύπωση μου δόθηκε. Δεν μου αρκεί βέβαια σε καμία περίπτωση να πιστεύω ότι είναι και η μοναδική στιγμή ευτυχίας, αλλά ότι είναι μια καλή αρχή!
Και που να αρχίσω να περιγράφω το γλέντι! Εκεί να δεις! Από τρισευτυχισμένους γονείς σε λιγούρια ξαδέλφια και από τρελές γειτόνισσες σε κόκκινες γόβες... Καλέ! Από πότε είναι μόδα οι κόκκινες γόβες κι εγώ δεν έχω ιδέα;;;; Ένα θα σας πω: κόκκινη γόβα βελουτέ με μονοκόμματο τακούνι. Που πας αγάπη μου;;;;; Πως ξέφυγες από την fashion police; (κρίμα αν ήταν συγγενής, αλλά δεν μπορώ!) Το καλύτερο σκηνικό μακράν είναι με την τρελή γειτόνισσα. Δίπλα μου ακριβώς στο τραπέζι καθόταν η κολλητή της νύφης και μέλλουσα κουμπάρα στον ορθόδοξο γάμο (θα κάνουν κι απ'αυτόν). Σκάει λοιπόν από το πουθενά μία τύπισσα - εμφάνιση "Πάω στην λαϊκή" - και ακολουθεί η εξής συζήτηση:
- Βρε τι όμορφες κοπέλες! (απευθυνόμενη στο τραπέζι) Εσύ ποιά είσαι κούκλα μου; (απευθυνόμενη στην κουμπάρα)
- Είμαι η τάδε...
- Αααα! Να 'σαι καλά κοπέλα μου! (ενθουσιασμένες οι εξέδρες) Και πόσων χρονών είσαι; (το άκυρο)
- Εεε... 29! (ο δισταγμός πήγαινε στον σκοπό της ερώτησης και μόνο...)
- ΑΠΑΠΑ! Να ζήσεις κοπέλα μου! ΦΛΑΠ!

Και εδώ κυρίες και κύριοι έρχεται και της σκάει μια σφαλιάρα....ήρθα και ζαλίστηκα εγώ που ήμουν δίπλα! Αυτό το φλαπ ακούστηκε! Αλήθεια! Περιττό να σας πω ότι κάθε φορά που πέρναγε η εν λόγω από κοντά μας, σκύβαμε όλοι προς τα δεξιά... Αμύνεστε περί αισθήματος αυτοσυντήρησης!!!!

Να μας ζήσουν λοιπόν. Αν και θα το ξαναζήσω το σκηνικό. Την άλλη βδομάδα κάνουν τον ορθόδοξο γάμο τους. Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Εκτός από την δεξίωση-σίγουρα. Εκτός από τον ταρίφα - ελπίζω.

Κατά τα άλλα; Καλά. Έτσι λέω. Και οι εντάσεις μέρος της ζωής μας είναι. Εφόσον τις ξεπερνάμε εύκολα, μετά έτσι λέμε. Το αλατοπίπερο της ζωής! Καλά, μην την κάνουμε και λύσσα την ζωούλα μας!

Θέλω να πω κι άλλα. Αλλά με καλεί το καθήκον. Οπότε αυτά προς το παρόν. Και να μην ξεχαστώ: καλά αποτελέσματα...

Friday, November 10, 2006

Γαλήνη

Σήμερα η μέρα έχει ένα διαφορετικό αέρα.. Μπορεί το ζώδιό μου να προμηνύει εντάσεις, μπορεί να με κατατρέχει το άγχος, αλλά όλα μοιάζουν να έχουν λίγη σημασία. Το θέμα είναι ότι έχω κέφια! Και όσοι με γνωρίζουν, καταλαβαίνουν τι σημαίνει αυτό! Όπως πολύ σοφά θέτει και η Σ. "δεν θα σου ξανατύχει ποτέ να είσαι 26 χρονών, να είναι Νοέμβριος του 2006 και να βιώνεις αυτά που βιώνεις!" Έχει δίκιο. Κι ας την κράζουμε κάθε φορά που το λέει!

Χτες φεύγοντας από την δουλειά στο κέντρο, κατευθύνθηκα προς γνωστό πολυόροφο κατάστημα με είδη σπιτιού για να πάρω ένα δώρο για ένα γάμο που έχω να πάω αύριο. Ωραία πράγματα - να έχεις να ψωνίζεις! Να έχεις σπίτια να γεμίζεις! Μήπως έπρεπε να γίνω διακοσμήτρια τελικά; Τέλος πάντων... Πήρα το δωράκι και μετά ξεκίνησα να βγω Σταδίου να πάρω να εισητήρια για την Cezaria Evora. Στο δρόμο, κάτι μου έκανε κλικ. Είναι εκεί κάπου κοντά στην Ομόνοια ένα μικρό εκκλησάκι, Άγιοι Ανάργυροι νομίζω. Είναι πολύ γραφικό και τελείως αποκομμένο από το χάος που επικρατεί τριγύρω του. Με τράβηξε το φως από τα κεράκια, όπως φαινόταν από το παραθυράκι του. Μεταβολή. Είναι λίγες οι στιγμές που μπορείς να απολαύσεις τέτοιες στιγμές γαλήνης.
Όπως τότε. Στο Θησείο. 25η Μαρτίου. Δευτέρα. Τέλεια αργία. Έχουμε βγει με παρεάκι για μεσημεριανό στην Πλάκα, στο στέκι. Γέλια, κρασάκια, κι άλλα γέλια. Και μετά αποφασίσαμε με την Μ. να πάμε με τα πόδια προς Θησείο, ξέρεις, για χώνεψη. Εκεί λοιπόν, λίγο μετά το Ηρώδειο και λίγο πριν τον Λουμπαρδιάρη, έχει ένα εκκλησάκι. Είχε λειτουργία. Το κρασί είχε κάνει καλά την δουλειά του και μας πήρε ένα δίλεπτο να απαντήσουμε στην ερώτηση "γιατί έχει λειτουργία;" (και τότε δεν είχαμε βάψει ακόμα το μαλλί...) Αφού κοιταχτήκαμε κάπως περίεργα, είπαμε να πάμε να ανάψουμε ένα κεράκι, αν μη τι άλλο, ως εξιλέωση για το δίλεπτο που σου έλεγα πριν. Να το πάλι. Αυτό το αίσθημα γαλήνης. Φύγαμε και συνεχίσαμε την διαδρομή χωρίς να μιλάμε για κανα δεκάλεπτο. Βουτιά στις σκέψεις; Περισυλλογή; Κάτι τέτοιο. Μετά επανήλθε το κρασί στην επιφάνεια. Καταλαβαίνεις.


Thursday, November 09, 2006

Η ηρεμία πριν την καταιγίδα!

Χτες συζητούσα με ένα φίλο και λέγαμε τα νέα μας. Εκείνος σπουδάζει στο εξωτερικό και η ζωή του - λίγο ή πολύ - περιστρέφεται γύρω από ένα πανεπιστήμιο, το διάβασμα, το κρύο που έχει εκεί, τις βόλτες που πρέπει να μειώσει για να διαβάσει κάποια στιγμή, όλα αυτά τα γνωστά που κατά καιρούς βιώνουν οι περισσότεροι φοιτητές στο εξωτερικό όταν κοντεύουν να τελειώσουν τη σχολή και τους πιάνει η βιασύνη. "Τα δικά σου νέα;" με ρώτησε. "Ήρεμα... No news, good news δεν λένε;;;" του απάντησα. "Λες να είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα;" μου πετάει. Κι έρχομαι και το επεξεργάζομαι. Τελικά επικρατεί ηρεμία πριν την καταιγίδα; Μέχρι τώρα μπορώ μόνο να υποστηρίξω με σθένος ότι η φράση "ενός κακού, μύρια έπονται" ισχύει στο 100%! Αλλά αυτό με την ηρεμία, κάπως με προβλημάτισε. Ισχύει; Το καταλαβαίνουμε; Ή μάλλον, είμαστε σε θέση να το συνδυάσουμε;;; Δεν ξέρω! Αλήθεια δεν είμαι σίγουρη αν μπορούμε να το συνδυάσουμε, διότι το λογικό είναι, όταν έρθει η φουρτούνα, να κάνουμε focus σε αυτό και να μην ανατρέξουμε στο πρόσφατο παρελθόν να δούμε πως είμασταν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι λέμε: "Καλά δεν ήμασταν; Έπρεπε να γίνει κι αυτό;;;"

Κι εκεί που το σκεφτόμουνα (το παθαίνω μερικές φορές, ακόμη κι αν ξέρω ότι τις περισσότερες δεν μου βγαίνει σε καλό!), είπα ότι αυτή η φουρτούνα, η καταιγίδα - όπως θέλει το λέει ο καθένας - δεν είναι αναγκαστικά κάτι κακό! Και η φουρτούνα και η καταιγίδα μπορούν να είναι ωφέλιμα, όταν έρθουν την κατάλληλη στιγμή! Οπότε; Ας είναι ήρεμα τα πράγματα, ας μην συμβαίνει τίποτα το συνταρακτικό. Δεν θα χαλάσω την στιγμή, απλά επειδή πρέπει να προετοιμάζω τον εαυτό μου για ένα κακό που μπορεί να έρθει! Και γιατί να μην προετοιμάζω τον εαυτό μου για ένα καλό που μπορεί να έρθει; Επειδή θα είναι μεγαλύτερη η απογοήτευσή μου αν δεν έρθει το καλό, απ' ό,τι αν δεν έρθει το κακό; Ε, και; Όλα μέσα στη ζωή είναι! Ας έρθει το καλό, ας έρθει το κακό (εδώ τα σφίγγουμε λίγο τα δόντια...). Και τα δύο θα περάσουν. Και τα δύο θα τα ζήσω και θα περάσουν! Προτιμώ, ωστόσο, να σκέφτομαι ότι μετά την ηρεμία, έρχεται μια όμορφη καταιγίδα! Αμέ! Μια καταιγίδα που θα ανανεώσει τα δεδομένα! Που θα αλλάξει τα δεδομένα! Που θα τους δώσει νέο νόημα! Κι αν δεν έρθει; Μια χαρά νόημα έχουν τα δεδομένα μου και τώρα!

Σήμερα από το πρωί μου έχει κολλήσει ένα τραγούδι στο κεφάλι, και μάλιστα χωρίς να το ακούσω κάπου... "Εγώ κι εσύ μαζί.." "Εγώ κι εσύ μαζί...!" (Πανούσης - Ιωαννίδης) Αυτό μόνο! Και δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο σαν εικόνα. Η μάλλον, δεν έχω ένα συγκεκριμένο άτομο στο κεφάλι μου. Μια μου έρχεται ο Δ., μια η Μ., μια η Σ., μια η Κ., μια ο τάδε που έχω να δώ καιρό. Και κάθε φορά, έρχεται κι ένα χαμογελάκι στο πρόσωπο!

Εγώ κι εσύ, μαζί!

Wednesday, November 08, 2006

Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο...

Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα - όποια κι αν είναι αυτή και σε όποιον κι αν ανήκει. Σε αυτές τις στιγμές βαράει ένα καμπανάκι μέσα σου - το επονομαζόμενο καμπανάκι αφύπνισης. Διαβάζεις ένα άρθρο, ακούς μια συνέντευξη, παρακολουθείς μια συζήτηση και...τσουπ! Έρχεσαι και αναρωτιέσαι γιατί τόσο καιρό δεν είχες μπει στο τρυπάκι να σκεφτείς όλα αυτά που μόλις άκουσες ή διάβασες και γιατί πραγματικά πιστεύεις το ότι να τα λέει κάποιος - να τα φωνάζει κάποιος -, δεν μπορεί να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο. Μα αν το πίστευαν αυτό όλοι, τότε θα είχαμε μείνει στάσιμοι εδώ και πολλά χρόνια. Άρα, τι πρέπει να λέμε; Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί οι κάποιοι που τα φωνάζουν - ακόμα κι αν τα φωνάζουν με προσωπικό όφελος; Η δυστυχώς που δεν υπάρχουν άλλοι τόσοι να τα φωνάζουν, μπας και καταλήξει κάπου; Σε αυτό δεν είμαι σίγουρη. Ξέρω ότι αρχικά αισθάνθηκα περίεργα που ένα 13χρονο παιδί έβγαλε από μέσα του τέτοια συναισθήματα. Μετά χάρηκα που το ίδιο παιδί, εξέφρασε τις σκέψεις του τόσο δυνατά. Με προβλημάτισαν οι βλέψεις του μέσου επικοινωνίας που αποφάσισε να δημοσιοποιήσει αυτές τις σκέψεις. Κατέληξα μόνο στο γεγονός ότι αυτό το παιδί μας εκφράζει. Δεν με αφορά αν θα πάει μπροστά στη ζωή του ή όχι. Με αφορά το ότι αφιέρωσε μια βδομάδα της ζωής του να κάτσει να στίψει το κεφαλάκι του και να γράψει αυτό που παραθέτω στη συνέχεια. Κι ας μην περιμένει αποτέλεσμα. Κι ας περιμένει αποτέλεσμα. Κι ας μην περιμένει εύσημα. Κι ας περιμένει εύσημα. Κι ας μην τον ενδιαφέρει η δημοσιότητα (αυτόν οι τους γονείς του). Κι ας τον ενδιαφέρει. Κι ας γίνει κι αυτό το παιδί ένας τέτοιος γονέας. Κι ας γίνει ο καλύτερος.
Εν ολίγοις, οι απώτεροι σκοποί του - αν έχει - αποτελούν το δέντρο. Κι εγώ αποφάσισα να κοιτάξω το δάσος.
"Αναμφισβήτητα σε ό,τι αφορά την πιο συγκλονιστική είδηση από τον Τύπο και την τηλεόραση μέσα στο 2006 πρέπει να είναι η εξαφάνιση του συνομήλικού μου και συνονόματού μου Αλέξανδρου από τη Βέροια και η ιστορία με τον βιασμό μιας μαθήτριας της Αμαρύνθου.Τα μαντάτα δυσάρεστα. Οι εμπλεκόμενοι, παιδιά της δικής μου ηλικίας, και τα σενάρια εφιαλτικά.Οι συναισθηματικές διαταραχές μέσα στην ελληνική οικογένεια μεγάλες, και μια μανία να ανακαλύψουν συμπτώματα παραβατικά στα παιδιά τους. Η νέα λέξη που πιπιλίζουν σαν καραμέλα οι μεγάλοι είναι η παραβατικότητα. Η νέα μόδα που κατασκευάζουν οι επιστήμονες για να φωτογραφίσουν ένα παιδί άτακτο, κακό, είναι η λεξοπαραβατική. Ξαφνικά, κρίνονται - απορρίπτονται παιδιά που μέχρι σήμερα ήταν λίγο πιο ζωηρά ή παιδιά από ξένες χώρες με άλλη κουλτούρα. Ολα αυτά συμπληρώνονται με εκφράσεις υποτιμητικές και με πολύ πολύ μυστήριο. Σε ερώτηση που θα θέσουμε εμείς οι μικρότεροι: Γιατί τόση υστερία έτσι ξαφνικά; Τόση ευαισθησία; Σπεύδουν να μας απαντήσουν ότι το κάνουν από ενδιαφέρον ουσιαστικό και αγάπη. Ας μην τρελαθούμε, αγαπητοί μου γονείς, ανεκπαίδευτοι κατά τα άλλα. Από εσάς ξεκινά το πρόβλημα. Ναι, σε σας μιλάω. Δεν γεννιέται κανείς έτσι ξαφνικά παραβάτης, ούτε μας χτύπησε ίωση παραβατικότητας από τη μια στιγμή στην άλλη. Εσείς μας την εισάγετε μαζί με τα επώνυμα ρούχα - τα ακριβά αυτοκίνητα - τα σπίτια με τις πισίνες. Μέσα από την τηλεόραση - τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που μας επιβραβεύουν με μπόνους, με έναν όρο, να σκοτώσουμε όλο και πιο πολλούς. Τέλος, μέσα από την αλλοδαπή ανεκπαίδευτη προβληματική baby sitter. Θα σας θέσω κάποιες ερωτήσεις και αν έχετε θάρρος απαντήστε μας. Πείτε μου, αν έχετε Θεό, πότε καθήσαμε στον καναπέ με παρατεταμένη αγκαλιά και χωρίς την πίεση του χρόνου του στρες σαν οικογένεια να μιλήσουμε για τους προβληματισμούς μας; Να μιλήσουμε για ανθρώπους του πνεύματος και για την πρόοδο της επιστήμης; Να τρέξουμε στη φύση; Αφήστε, εγώ θα σας πω, γιατί από τρελό και από παιδί μόνο ακούς την αλήθεια. Ποτέ. Με ακούτε. Ποτέ. Κάποτε όμως γινότανε. Τότε που υπήρχε το απόλυτο μέτρο σύγκρισης. Κάποτε, που συμβιβαζόσαστε με τη φτώχεια, αλλά ήσαστε ευτυχισμένοι γιατί ήσαστε τίμιοι. Αξιοπρεπείς. Δεν απορρίπτατε αξίες καθημερινές και η ζωή σας είχε χρώμα, γράφατε ποιήματα, διηγήματα την ώρα της δουλειάς. Χωρίς να έχετε τίποτα, τα είχατε όλα. Σήμερα παραβιάσατε τη συνείδηση, παύσατε μέσα σας να υποκαθιστάτε το θαυμαστικό με το ερωτηματικό. Σήμερα εγκλωβιστήκατε στην καταλυτική αποχαύνωση. Οι ανάγκες σας είναι άλλες. Τα θέλετε όλα χωρίς να μετράτε την τσέπη σας, αλλά τον εγωισμό σας. Και να τα ακριβά αυτοκίνητα, τα ακριβά ρούχα. Και να τα δάνεια και οι λογαριασμοί. Ψέματα λέω; Αν λέω, να με κάψει ο Θεός. Αλήθεια δεν είναι πως όπου βρεθείτε μιλάτε για μια Λάμπρου, μια Μπεζαντάκου και ένα νινί που σέρνει καράβια; Αλήθεια δεν είναι πως μιλάτε για παρανομίες και για εύκολο χρήμα; - ναρκωτικά - σεξ - αδικία - όπλα - θάνατο - fame story; Αυθάδεια και όλα αυτά μπροστά μας; Αυτό για σας λέγεται παιδεία, κουλτούρα; Αχ άρρωστε κόσμε, που κατοικείς στο ελληνόφωνο κρατίδιο με χαμένη μνήμη. Αχ! γονείς εσείς, ανεκπαίδευτοι και σαλταρισμένοι, ξύλο που σας χρειάζεται. Πέστε μου, για να μην τα πάρω, πότε είχαμε γονική παρουσία εμείς τα παιδιά του 21ου αιώνα; Πότε καθήσαμε ήρεμα στα γόνατά σας, έτσι, για να γνωριστούμε καλύτερα, να ανοίξουμε ένα βιβλίο του Καβάφη, του Ρίτσου, έναν Καζαντζάκη; Σαν εκείνο να δεις που διάβαζε η γιαγιά μας σε σας, «Ενα παιδί μετράει τα άστρα». Ποτέ. Ναι, ποτέ. Μας ακούτε νεοέλληνες και τσιφτετέλληνες γονείς; Ποτέ. Μας εκπαιδεύσατε να ζούμε σε έναν κόσμο χωρίς αισθητική. Σε έναν κόσμο που κερδίζετε με τη δύναμη της υποταγής, του φόβου, του όπλου, τη μαγκιά και την πνευματική μιζέρια. Αλλά όταν έρθει η ώρα να δείτε κατάμουτρα το δημιουργικό σας χάλι, την κατάντια σας, αντί να προσπαθήσετε να επανορθώσετε, λέτε πως δεν μας αναγνωρίζετε. Προς Θεού τόσο εγωισμός, μα τόσο..."
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ, 13 ετών Μαθητής, Α'τάξη Γυμνασίου Βουλιαγμένης

Tuesday, November 07, 2006

Τι σου είναι ο ήλιος όμως...

Σου φτιάχνει το κέφι! Σου φτιάχνει την διάθεση! Και μείον δέκα βαθμούς να έχει, αν η μέρα είναι ηλιόλουστη, αλλάζουν τα πάντα!

Κάτι τέτοιες μέρες θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει ο ήλιος και ο ουρανός στην πόλη που σπούδαζα στην Γαλλία. Ήταν το κάτι άλλο! Δεν το πίστευες, έλεγες, μη θωρούν τα μάτια μου αυτό που θέλει η καρδιά μου; Τώρα θα μου πεις, ένας καθαρός γαλάζιος ουρανός ήταν, πως κάνεις έτσι;;; Κι όμως!

Αν μπορούσα να το περιγράψω θα έλεγα ότι στο συγκεκριμένο σημείο του πλανήτη, πριν από πολλά-πολλά χρόνια, αποφάσισαν οι κάτοικοι να κάνουν κάτι διαφορετικό: μην μπορώντας να εξηγήσουν ποια θεία δύναμη τους ευλόγησε να ζουν σε αυτόν τον τόπο, θέλησαν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους. Έτσι μαζεύτηκαν όλοι μαζί και με συγχρονισμένες κινήσεις έτειναν τα πρόσωπά τους προς τον ουρανό και έστειλαν - όλοι μαζί - το πιο λαμπερό τους χαμόγελο! Και τότε έγινε κάτι μαγικό! Η λάμψη από τα χαμόγελα αυτών των ανθρώπων ήρθε και εγκαταστάθηκε στον ουρανό και από τότε κατοικεί σε αυτό το σημείο του πλανήτη, φωτίζοντας τις μέρες και γλυκαίνοντας τις νύχτες....

Θα μπορούσε... Αν γινόταν από ένα μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της γης... Ακόμα κι αν δεν πραγματοποιούσαν αυτό το "μαγικό" που γέννησε η φαντασία μου, τουλάχιστον θα χαίρονταν μια στιγμή ευτυχίας! Και για πολλούς, αυτό συμβαίνει σπάνια...

Monday, November 06, 2006

Κοίτα τι θυμήθηκα...

Η κολλητή μου, μου λέει ότι είναι φοβερό αυτό που παθαίνω με τα τραγούδια. Κολλάω. Ταξιδεύω. Με επηρεάζουν πολύ, δεν έχει άδικο. Μου αλλάζουν την ψυχολογία σε χρόνο μηδέν. Μου φτιάχνουν τη διάθεση και μου την χαλάνε το ίδιο εύκολα. Αφοσιώνομαι στα τραγούδια. Γι'αυτό και όλα μου θυμίζουν κάτι. Αυτά που μου αρέσουν. Όλα συνδέονται με δικές μου στιγμές, οι οποίες έρχονται και ξανάρχονται κάθε φορά που ακούω το τραγούδι τους...

Μέσα στα μάτια σου τα δυο συγκράτησέ με, όπως κρατάει το δασάκι τη βροχή
να μ' αγαπάς όπως δεν έχει ξαναγίνει, γιατί είμαι χάρισμα, είμαι πληγή.
Και 'γω τον κόσμο θα σου ομορφαίνω, σαν παραμύθι νυχτερινό
κι όταν οι δρόμοι θα σε τυλίγουν, θα σου ζεσταίνω το γυρισμό.
Τα λόγια τα ψεύτικα σαν του Μαρτιού το χιόνι, όποιος αγάπησε δεν ξέρει να το πει.
Μέσα στα μάτια σου τα δυο συγκράτησέ με, γιατί είμαι θρόισμα, είμαι σιωπή.



Μαλαματένια μου ζωή
και φρύγανά μου χρόνια
τους έρωτές μου συναντώ
σε μαρμαρένια αλώνια.
Δως μου της αγάπης γερακάρη
μύθο για να κρατηθώ.
Δως μου το φιλί της προδοσίας,
το πανάρχαιο φυλακτό.
Το γέλιο και το δάκρυ μου
σε μια ζαριά κλεισμένα.
Ζάρια τα μάτια τα τυφλά
τα διπλοκλειδωμένα.
Γερμένη βάρκα στην ακτή
γυρεύει λαμνοκόπους
κι εγώ αγαπώ τους ξένους μου,
τους πιο δικούς μου ανθρώπους.


Ωραία τραγούδια. Ωραίες στιγμές. Ωραίες αναμνήσεις. Επίκαιροι στίχοι.

Οι σύγχρονοι λαβύρινθοι δεν έχουν νήμα...

Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον εαυτό μας τον διαλέγουμε, τον διαμορφώνουμε ή αν απλά συμβιβαζόμαστε με αυτό που μαθαίνουμε ότι είμαστε καθώς προχωράμε στη ζωή. Πόσες φορές δεν μονολογούμε "μα που την βρίσκω τόση ευαισθησία (ή και αναισθησία);", "τι καλά θα ήταν να αντιδρούσα κι εγώ σαν τον τάδε...", "μήπως δεν κάνει να αντιδράω τόσο υπερβολικά;" και τόσα άλλα... Αν τον εαυτό μας τον διαλέγαμε, πόσα από τα χαρακτηριστικά μας θα αλλάζαμε νομίζετε; Κι αν τον διαμορφώνουμε στην πορεία, τότε γιατί παραπονιόμαστε για αυτά που δεν μας αρέσουν πάνω μας και δεν κάνουμε κάτι να τα αλλάξουμε; Μήπως τελικά συμβιβαζόμαστε με αυτό που είμαστε; Η είναι αργά να αλλάξουμε όταν τελικά καταλαβαίνουμε τι είμαστε; Η δεν μπορούμε καν να αλλάξουμε;

Έβλεπα ένα έργο τις προάλλες όπου μια μητέρα μίλαγε με τον μέλλοντα γαμπρό της. Και του έλεγε το εξής: Η κόρη μου έχει αρκετά καλά στοιχεία και προφανώς είναι και αυτά που έχεις δει σε εκείνη. Αλλά έχει και 2-3 "κακά". Μην προσπαθήσεις να την αλλάξεις. Προσπάθησε να την κάνεις να τα περιορίσει. Μάλλον τελικά είναι γενικώς καλύτερα να μην προσπαθούμε να αλλάξουμε; Αν όμως καταλήξουμε στο να μην κάνουμε τίποτα ούτε καν για να γίνουμε καλύτεροι; Από την άλλη, περιορίζοντας τα "κακά" μας, αυτομάτως συνειδητοποιούμε ότι τα έχουμε, και στη συνέχεια, προσπαθώντας να τα περιορίσουμε, δεν γινόμαστε καλύτεροι;

Δεν ξέρω αν θέλω να καταλήξω κάπου με όλον αυτόν τον φιλοσοφικό λαβύρινθο. Ξέρω από που ξεκίνησε. Έχω βρεθεί πολλές φορές σε θέση να απολογούμαι για αυτά που κάνω, για συμπεριφορές παράφρονα, για αντιδράσεις μη-φυσιολογικές. Μα ποιός καθορίζει τι είναι φυσιολογικό και τι όχι; Το δικό σου φυσιολογικό είναι και δικό μου; Και ενός τρίτου; Πράγματα που μερικές φορές ξεχνάμε και φτάνουμε σε σημείο να "απαιτούμε" τα φυσιολογικά από τον περίγυρό μας. Δεν είναι άδικο να κάνουμε τον άλλον να πιστεύει ότι έχει ιδιαίτερη αντιμετώπιση σε ένα θέμα, απλά επειδή έχει διαφορετική από την δικιά μας; Και δεν λέω. Κι εγώ το κάνω. Η τουλάχιστον το έκανα σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αλλά ήμουν τυχερή. Βρέθηκα κοντά σε έναν άνθρωπο που μου έμαθε ότι δεν πρέπει ποτέ να απαιτείς από τον άλλο - τον οποιοδήποτε άλλο - να έχει τις ίδιες αντιδράσεις με σένα. Και να του κρατάς μούτρα επειδή δεν τις έχει. Εν ολίγοις, να σέβεσαι την διαφορετικότητά του. Όσο και αν σε επηρεάζει. Και σίγουρα το έχω μειώσει. Το έχω περιορίσει. Είμαι σε καλό δρόμο.

Αυτό το Σαββατοκύριακο λοιπόν, κατάλαβα ότι κι εγώ, όπως όλοι, κάποια στιγμή μαζεύω προτεραιότητες και τις λύνω μια-μια. Μπορεί να "τα ακούω" και να δημιουργώ υποψίες για το κατά πόσο έχω την διάθεση να λύσω κάποια θέματα εντέλει. Μου αρκεί το γεγονός ότι εγώ τα έχω βάλει σε τάξη στο κεφάλι μου και τα λύνω με βάση αυτή την τάξη. Με βάση αυτό το κεφάλι. Το οποίο στο τέλος είτε το βαράω είτε το τρώω είτε το σηκώνω περήφανα. Δικό μου είναι, ό,τι θέλω το κάνω! (όχι πως είπε κανείς το αντίθετο...) Αυτό το ΣΚ το σήκωσα περήφανα.

Και αν πιστεύει κανείς ότι γράφοντας εδώ σήμερα, θα κατάφερνα να λύσω το κουβάρι, είμαστε όλοι πολύ γελασμένοι. Η πολύ διαφορετικοί. Η λίγο ίδιοι. Η λίγο από όλα....

Καλημέρα, καλή εβδομάδα.

Friday, November 03, 2006

Με ευχές για ένα Σαββατοκύριακο...όπως το θέλετε!

Σήμερα δεν πρόλαβα να πω πολλά. Πρόλαβα να κάνω μπόλικα όμως, κι ας ήταν αποκλειστικά θέματα δουλειάς. Τώρα απλά περιμένω. Να περάσει η ώρα, να φύγω, να αρχίσω να ασχολούμαι με δουλειές δικές μου. Κι έχω 2-3 να κάνω... Έτσι, για να γίνει το πέρασμα στην ξεκούραση πιο ευχάριστο!

Καλό μας Σαββατοκύριακο!

Thursday, November 02, 2006

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις...

Είναι φοβερό. Είναι πραγματικά κάτι ασύλληπτο για το κοινό μυαλό. Είναι κομμάτι της ζωής μας, είναι μια καθημερινότητα σε όλο τον κόσμο, αλλά όταν το βλέπεις και το ζεις από τόσο κοντά, δυσκολεύεσαι να κρατήσεις χαρακτήρα. Και είναι από τις λίγες στιγμές της ζωής μας που δεν χρειάζεται να κρατήσεις χαρακτήρα. Τα συναισθήματα έρχονται και σκάνε μέσα σου: χαρά, ευτυχία, ενθουσιασμός, συγκίνηση, να μην ξέρεις από που να φύγεις! Και το μόνο που σου έρχεται είναι να βάλεις τα κλάμματα! Τα κλάμματα χαράς άλλωστε είναι η ομορφότερη έκφραση ενός ανθρώπου. Έρχεσαι και ανοίγεις τον ψυχικό σου κόσμο μεμιάς και τα μάτια (τα μάτια που ποτέ δεν κρύβουν την αλήθεια) γίνονται συντριβάνι! Εδώ δεν χωράνε δηλώσεις τύπου "έλα τώρα, σταμάτα να κάνεις σαν παιδί!"! Εδώ γίνεσαι παιδί! Και είμαι σίγουρη ότι αυτό ισχύει για όλους. Δεν έχει σημασία αν είσαι συναισθηματικός τύπος, αν έχεις περάσει πολλά στη ζωή σου, αν είναι η πρώτη σου φορά ή η δεύτερη, ούτε καν αν ο γιατρός που σε χειρούργησε μωρό για να σου ανοίξει τα βρυσάκια (το σημείο στα μάτια που βγαίνουν τα δάκρυα), τα άνοιξε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε....
Και ξέρω ότι θα ζήσω κι άλλες στιγμές σαν κι αυτές, αλλά καθεμιά θα έχει ξεχωριστή ομορφιά και ιδιαιτερότητα.

Θα προσπαθήσω να το περιγράψω όσο καλύτερα γίνεται:

Είναι 6,9 εκατοστά, έχει χεράκια, έχει ποδαράκια, έχει μυτούλα, έχει ήδη εγκέφαλο, έχει στομαχάκι, έχει καρδούλα. Και μαζί με την δικιά του, πλέον έχει και την δικιά μου. Είναι το ανιψάκι μου και ανυπομονώ να το γνωρίσω.......

Wednesday, November 01, 2006

Ποιό μάτι μου παίζει;

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι η Έκτη Αίσθηση είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, μπορώ να πω ότι η έκτη αίσθηση είναι και μια από τις αγαπημένες μου αισθήσεις. Δεν ξέρω αν έχω κατανοήσει 100% την σημασία του όρου και τι ακριβώς έχει κάποιος με αναπτυγμένη έκτη αίσθηση - ίσως γιατί τελικά πιστεύω ότι όλοι την έχουμε, απλά κάποιοι δεν τις δίνουν σημασία και σε κάποιους έχει αποφασίσει από μόνη της να έχει σημασία...

Και τι εννοώ; Σε ποιόν δεν έχει τύχει να υμνεί ή να καταριέται την τύχη του, τις συγκυρίες, τη μέρα, ο,τι βρει μπροστά του, ακριβώς επειδή άλλαξε μια μέρα το μονοπάτι για την δουλειά και συνάντησε τυχαία κάποιον. Αποφάσισε να πάρει αυτοκίνητο να πάει κάπου και τράκαρε. Είπε σε κάποιον "χίλια χρόνια θα ζήσεις! Τώρα σε συζητούσα!".

Εγώ πλέον πιστεύω - ό,τι κι αν είναι αυτό που το προκαλεί, γιατί μπορεί να είναι και το ότι το δέχομαι ως γεγονός και γι'αυτό μου συμβαίνει - πως αυτό το συναίσθημα, πείτε το διαίσθηση, πείτε το έκτη αίσθηση, πείτε το απλά βλακεία, σε μένα πιάνει! Η φράση "παίζει το μάτι μου" για μένα κάθε άλλο παρά αδιάφορη είναι. Και ξέρω και ποιό μάτι είναι μάντης καλών και ποιό είναι μάντης κακών. Και μέχρι τώρα δεν έχω βγει λάθος. Μπορεί να ακούγομαι κάπως σε μερικούς και το καταλαβαίνω απόλυτα. Αν δεν σου συμβαίνει, είναι δύσκολο να το κατανοήσεις. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι τα "άσχημα" μου βγαίνουν πάντα. Τα "καλά" είτε συμβαίνουν εν αγνοία μου, είτε δεν είμαι σε θέση να καταλάβω ακόμα ότι είναι καλά....

Αλλά, ας μιλήσει η επιστήμη καλύτερα:

Διαίσθηση: υπόθεση του νου ή της καρδιάς;
Οι ερευνητές του HeartMath ανακάλυψαν ότι μπορούμε να έχουμε γνώση για ένα γεγονός, 5 έως 7 δευτερόλεπτα πριν αυτό συμβεί. Στην έρευνα τα άτομα που συμμετείχαν στα πειράματα έβλεπαν μια σειρά από εικόνες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν ειρηνικές και ήρεμες, όπως τοπία, δέντρα και χαριτωμένα ζωάκια. Κάποιες, λίγες εικόνες παρεμβάλλονταν στη σειρά που έδειχναν βίαιες ή γενικότερα έντονα συναισθηματικές σκηνές, όπως ατυχήματα, ματωμένα μαχαίρια, φόνους.
Κατά τη διάρκεια των πειραμάτων τα άτομα που συμμετείχαν εξετάζονταν με μηχανήματα, που κατέγραφαν ψυχοσωματικές αντιδράσεις, όπως EEG (εγκεφαλικά κύματα), ECG (ηλεκτροκαρδιογράφημα), αλλαγές στην αναπνοή και το σφυγμό, ενδείξεις εκκρίσεων στο σώμα. Οι ενδείξεις παρουσίαζαν κάποια συναισθηματική αντίδραση των συμμετεχόντων 5 με 10 δευτερόλεπτα πριν την εμφάνιση της δυσάρεστης εικόνας.

Τα αποτελέσματα των πειραμάτων δείχνουν ότι η καρδιά λαμβάνει τη διαισθητική πληροφορία και αντιδρά σε αυτή. Οι σημαντικές αλλαγές στο ρυθμό των χτύπων της καρδιάς λίγο πριν την εμφάνιση των δυσάρεστων εικόνων, σηματοδοτούν αυτό το γεγονός σε σύγκριση με τον ήρεμο ρυθμό των χτύπων της καρδιάς, κατά τη διάρκεια θέασης των υπόλοιπων εικόνων. Το γεγονός ότι η καρδιά συμμετέχει στην αντίληψη μελλοντικών εξωγενών περιστάσεων είναι ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα. Η κλασσική επιστημονική θέαση θεωρεί τον εγκέφαλο ως μοναδικό πεδίο, στο οποίο γίνεται η επεξεργασία της πληροφορίας. Αυτή η μελέτη ανοίγει ένα νέο πεδίο έρευνας προς μια διαφορετική θέαση και κατανόηση της διαίσθησης και προτείνει ότι αυτή είναι μια πιο ευρεία διαδικασία, που εμπλέκει τουλάχιστον τον εγκέφαλο και την καρδιά σε μια μεταξύ τους στενή συνεργασία.
Ένα επίσης ενδιαφέρον αποτέλεσμα του πειράματος ήταν ότι υπήρξαν διαφορές στην λήψη της διαισθητικής πληροφορίας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι γυναίκες φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία στη λήψη της μελλοντικής συναισθηματικής πληροφορίας. Οι αντιδράσεις των γυναικών ήταν πιο έντονες από των ανδρών στη θέαση των ίδιων εικόνων. Ο καθηγητής McCraty εξηγεί ότι «με βάση αυτή και άλλες μελέτες, που προηγήθηκαν, βγάζουμε το συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερη είναι για το άτομο η συναισθηματική σημασία του μελλοντικού γεγονότος, τόσο πιο έντονη είναι η αντίδραση που καταγράφεται από τη λήψη της διαισθητικής πληροφορίας».


Συμπέρασμα: Καρδιά μου καημένη.....

Καλημέρα, και καλό μήνα να έχουμε. Με τα καλά του και τα άσχημά του.